Niedawno pożyczona i czytana codziennie przed snem. Obserwując mojego trzyletniego czytelnika, myślę, że to głównie zasługa oryginalnego stylu ilustracji. Mój czytelnik bardzo zwraca uwagę na mocno wyesksponowane fryzury bohaterów historii, próbując znaleźć podobieństwa do osób, które zna.
Książka pokazuje różne sceny z życia Felusia, reprezentujące na pewno nowe dla trzylatka nazwy dla emocji, takie jak Zniecierpliwienie, Zazdrość i Nuda.

Niedawno pożyczona i czytana codziennie przed snem. Obserwując mojego trzyletniego czytelnika, myślę, że to głównie zasługa oryginalnego stylu ilustracji. Mój czytelnik bardzo zwraca uwagę na mocno wyesksponowane fryzury bohaterów historii, próbując znaleźć podobieństwa do osób, które zna.
Książka pokazuje różne sceny z życia Felusia, reprezentujące na pewno nowe dla...

Jak nauczyć dziecko co to są emocje i jak sobie z nimi radzić? Najlepiej na przykładzie z książek. Książka o tym, jak to Feluś i Gucio poznają emocje, będzie świetnym narzędziem do takiej edukacji. W prosty, łatwy do zrozumienia dla przedszkolaków sposób opisano tu wiele różnych emocji. Przykłady sytuacji, w których można się w dany sposób poczuć, korespondują z doświadczeniem najmłodszych dzieci, więc będą dobrym wsparciem dla nich. Mój syn po lekturze zaczął nazywać swoje emocje, więc przykład innego chłopca podziałał lepiej niż jednorożca (mam na myśli serię Uczucia Gucia). Książka powinna być w każdym przedszkolu.

Jak nauczyć dziecko co to są emocje i jak sobie z nimi radzić? Najlepiej na przykładzie z książek. Książka o tym, jak to Feluś i Gucio poznają emocje, będzie świetnym narzędziem do takiej edukacji. W prosty, łatwy do zrozumienia dla przedszkolaków sposób opisano tu wiele różnych emocji. Przykłady sytuacji, w których można się w dany sposób poczuć, korespondują z...

Treść bardzo męcząca, zarówno dla rodzica, jak i malego słuchacza. Bogate i estetyczne ilustracje podnoszą walory książki i w zasadzie tylko ten element pozwala na rozwinięcie dyskusji nad tematyką emocji i wyniesienie jakiejś wartości z tej lektury.

Treść bardzo męcząca, zarówno dla rodzica, jak i malego słuchacza. Bogate i estetyczne ilustracje podnoszą walory książki i w zasadzie tylko ten element pozwala na rozwinięcie dyskusji nad tematyką emocji i wyniesienie jakiejś wartości z tej lektury.

Książeczka pięknie ilustrowana, w treści niestety uboga. Można zerknąć i pooglądać, ale warto samemu dopowiedzieć i wytłumaczyć kilka rzeczy, szczególnie małemu dziecku. Mnie nie zachęciła do zakupu kolejnej części, może dlatego, że liczyłam na trochę więcej.

Książeczka pięknie ilustrowana, w treści niestety uboga. Można zerknąć i pooglądać, ale warto samemu dopowiedzieć i wytłumaczyć kilka rzeczy, szczególnie małemu dziecku. Mnie nie zachęciła do zakupu kolejnej części, może dlatego, że liczyłam na trochę więcej.

Każdy z nas codziennie odczuwa różne ich oblicza i wyraża je na swój sposób. Nie da się ich uniknąć, a ponieważ niektóre są trudne, trzeba nauczyć się z nimi żyć, odpowiednio je nazywać, akceptować i wyrażać, w taki sposób, aby nikogo nie krzywdzić.

Swoich uczuć nie trzeba się też wstydzić ani wypierać, bo jak słusznie zauważa autorka książki – wszystkie emocje są równie ważne i naturalne i zawsze czemuś służą.

Dlatego Feluś, jak każdy inny maluch, który wkracza w świat emocji, musi je poznać i uświadomić sobie, z którymi konkretnie ma do czynienia w danej sytuacji. W tym celu na łamach książki ponownie odwiedzimy z Felusiem oraz Guciem przedszkole, gdzie zobaczymy, jak chłopiec radzi sobie w różnych okolicznościach wśród rówieśników, a także podejrzymy co dzieje się w rodzinnym domu i na podwórku.

...
Pełna recenzja znajduje się na portalu W Roli Mamy -> https://wrolimamy.pl/recenzja/felus-i-gucio-poznaja-emocje/

Każdy z nas codziennie odczuwa różne ich oblicza i wyraża je na swój sposób. Nie da się ich uniknąć, a ponieważ niektóre są trudne, trzeba nauczyć się z nimi żyć, odpowiednio je nazywać, akceptować i wyrażać, w taki sposób, aby nikogo nie krzywdzić.

Swoich uczuć nie trzeba się też wstydzić ani wypierać, bo jak słusznie zauważa autorka książki – wszystkie emocje są równie...

Krótkie i skierowane do małego dziecka opisy następujących emocji: radość, wstyd,przyjaźń, zniecierpliwienie,spokój, nuda, ciekawość, odwaga, smutek, szczęście, strach, duma, złość, wdzięczność, zazdrość, współczucie, tęsknota, zdziwienie. Do każdej jest dołaczone pytanie, np.: "Guciu, jaką pogoda jest smutek?", "Guciu, gdzie meiszka strach?", "Guciu, jaką rośliną mogłaby być zazdrość?". Rewelacyjna książeczka.

Krótkie i skierowane do małego dziecka opisy następujących emocji: radość, wstyd,przyjaźń, zniecierpliwienie,spokój, nuda, ciekawość, odwaga, smutek, szczęście, strach, duma, złość, wdzięczność, zazdrość, współczucie, tęsknota, zdziwienie. Do każdej jest dołaczone pytanie, np.: "Guciu, jaką pogoda jest smutek?", "Guciu, gdzie meiszka strach?", "Guciu, jaką rośliną mogłaby...

Co to są emocje? Jak nazwać nasze odczucia jeśli nie za bardzo umiemy jeszcze je odróżniać ? Feluś i Gucio poznają ich w tej książeczce wiele. Na pewno będą mogli szybko nauczyć się co powoduje odczuwanie w pewnych sytuacjach takich emocji a nie innych. Co prawda w danej chwili Feluś i Gucio zachowują się troszeczkę inaczej ale na pewno wynik odczuć jest ten sam. Tak bywa na przykład z nudą. Feluś nudzi się, gdy mu nic się nie chce albo coś trwa za długo i przestaje go interesować. W czasie choroby można naprawdę się nudzić zwłaszcza wtedy, gdy koledzy z przedszkola grają na podwórku w piłkę. Gucio potrafi nudzić się nawet pozostawiony sam sobie na kanapie. A jak to jest ze strachem? Czy naprawdę wstyd się bać, nawet wtedy gdy skarpetkowy potwór pokazuje przez drzwi szafy swoją nogę lub za oknem szaleją pioruny? Strach nas przed czymś ostrzega ale czy zawsze słusznie ?
Feluś i Gucio uczą się, że odczuwanie różnorakich emocji jest jak najbardziej naturalne. Bez nich nie umielibyśmy dostrzec niebezpieczeństwa lub moglibyśmy poczuć się samotni. Nasze uczucia są naszymi drogowskazami chociaż z wieloma musimy się oswoić.
Ta bardzo barwna i przejrzysta książeczka jest dla maluchów istną skarbnicą wiedzy. Bardzo ładnie ilustrowana jest swoistym drogowskazem w świecie uczuć. Feluś je odczuwa, Gucio próbuje wizualizować i tak dl niego smutek jest deszczową pogodą a zazdrość ogromnym, kłującym kaktusem. Najważniejsze jest jednak to, by mówić o swoich emocjach, zwłaszcza kiedy nie umiemy sobie z nimi poradzić. Dlatego też Feluś wtedy zdecydowanie lepiej się czuje, gdy ktoś z dorosłych go przytuli, pocieszy i wytłumaczy to co niezrozumiałe.
„Feluś i Gucio poznają emocje” to bardzo dobra pozycja również dla wszystkich pracujących z przedszkolakami. Świetnie sprawdzi się jako pomoc dydaktyczna ponieważ dzieci uwielbiają takich sympatycznych bohaterów. Zdecydowanie warto sięgnąć również po pozostałe książki z tej serii. Poznawanie świata stanie się zdecydowanie prostsze. Polecam !

Co to są emocje? Jak nazwać nasze odczucia jeśli nie za bardzo umiemy jeszcze je odróżniać ? Feluś i Gucio poznają ich w tej książeczce wiele. Na pewno będą mogli szybko nauczyć się co powoduje odczuwanie w pewnych sytuacjach takich emocji a nie innych. Co prawda w danej chwili Feluś i Gucio zachowują się troszeczkę inaczej ale na pewno wynik odczuć jest ten sam. Tak bywa...

Bycie rodzicem kilkuletniego dziecka jest nie lata wyzwaniem. Trzeba wszystkiego pociechę nauczyć. Jest to łatwe, o ile mamy do czynienia konkretną, namacalną rzecz. A co jeśli na horyzoncie pojawia się konieczność nazywania emocji i rozwijania umiejętności radzenia sobie z nimi. Nie liczcie na to, że ten problem Was nie będzie dotyczył, bo one towarzyszą nam od pierwszych dni. Z tym, że darujemy sobie uczenie noworodka nazywania emocji i umiejętności radzenia sobie z nimi. Raczej dążymy d zaspokajania potrzeb i cieszą nas stanowcze sygnały. Kilkulatek powoli musi przygotowywać się do dorosłego życia. Będzie to czasochłonna i żmudna nauka, która nie tylko będzie wymagała od nas zapoznania dzieci z emocjami, ale też wywoływała u nich różnorodne uczucia. Umiejętność nazwania ich to pierwszy krok w rozwoju. Wchodzenie w świat pojęć abstrakcyjnych wymaga dużego zaangażowania z dwóch stron.
Jakiś czas temu opowiadałam Wam o książce „Feluś i Gucio idą do przedszkola”. To prosta, bogato ilustrowana (całe strony pięknych ilustracji z niewielką ilością tekstu, który ma uzupełnić to, co dziecko widzi) opowieść o chłopcu, który idzie do przedszkola. Feluś ma swój pierwszy plecaczek, do którego pakuje ulubione rzeczy. Ląduje tam i kochany miś Gucio pomagający w trudnych chwilach. Po spakowaniu i wyjściu z domu spotykamy bohatera w przedszkolnej szatni. Tam samodzielnie przebiera się, aby móc dołączyć do swojej grupy i bawić się z innymi dziećmi. Chłopiec żegna się z mamą lub tatą i rusza do Sali, w której jest jego pani ucząca nowych rzeczy, grupka dzieci bawiąca się w różnych kątach. Feluś może do każdej dołączyć i każdego dnia decydować z kim i w co chce się bawić. Poza zabawą i nauką nie zabraknie posiłków pozwalających poznać nowe smaki oraz rozwijania samodzielności. Do tego miła pani przedszkolanka czyta i opowiada dzieciom, pomaga, pozwala tworzyć i chwalić się pracami przed rodzicami. W przedszkolu nie zabraknie też spacerów, czytania w czasie drzemki, muzykowania, a nawet wycieczek, wizyt Mikołaja, występów z okazji ważnych dni. Feluś bywa też smutny, ponieważ tęskni za mamą, ale zawsze ma do pomocy przedszkolankę, która wyjaśni mu wiele rzeczy, przypomni, że mama go kocha, przytuli i zachęci do zabawy.
Kolejna książką z tej serii jest publikacja, w której autorka kładzie nacisk na maniery, czyli podpowiada dzieciom jak się zachować. „Feluś i Gucio wiedzą, jak się zachować” wizualnie przypominają wcześniejszą książkę. Mamy tu ciepłe, proste ilustracje z postaciami, których głowy są nieco przerysowane (kreskówkowo większe niż wynikałoby to z proporcji ciała). Na początku książki tradycyjnie znajdziemy instrukcję dla rodziców. Dowiemy się, dlaczego socjalizacja w grupie rówieśniczej jest tak bardzo ważna dla rozwoju dziecka oraz w jaki sposób komunikować się z pociechą. Kolejne strony to opowieść o realiach przedszkolnych: tworzeniu kodeksu zachowania, który na kolejnych stronach ukazany jest bardziej szczegółowo. Autorka pokazuje dzieciom, że wchodząc do grupy należy się przywitać, a kiedy bawią się lub pracują muszą czekać na swoja kolej. Do tego pojawiają się takie ważne słowa jak „proszę”, „przepraszam” i „dziękuję” Wszystko oczywiście w bliskim dziecku kontekście. Są też zasady estetycznego jedzenia, szacunku dla innych, wypowiadania bez krzyków, opiekuńczości. Katarzyna Kozłowska stawia również na różnorodność i podkreśla, że mimo różnic jesteśmy równi i dla każdego jest miejsce w zabawie. Pojawi się też temat gorszego samopoczucia, pomagania sobie, szanowania cudzej własności, zgodnej zabawy, umiejętności zachowania ładu, wybaczania, uważności na cudze potrzeby, odpowiedniego zachowania w miejscach publicznych.
Do małych czytelników właśnie trafiła kolejna odsłona Felusia i Gucia. Tym razem mali bohaterzy zabierają nas w świat emocji. Feluś i jego miś Gucio są na tyle duzi, że muszą nauczyć się nazywać uczucia oraz korzystać z nich, rozwijać umiejętność panowania nad nimi. Spojrzenie na różnorodne przygody z perspektywy przedszkolaka będzie dobrym punktem wyjścia do rozmowy o odczuciach, sposobach radzenia sobie z nimi. Odkrywanie uczuć będzie tu nie lada wyzwaniem, ale lektura pięknie krok po kroku poprowadzi nas po takich pojęciach jak: radość, wstyd, przyjaźń, zniecierpliwienie, spokój, nuda, ciekawość, odwaga, smutek, szczęście, strach, duma, złość, wdzięczność, zazdrość, współczucie, tęsknota i zdziwienie. Wszystko podsumowuje zachęta do opowiadania o uczuciach dorosłym. Krótkie scenki wskazujące, kiedy Gucio poczuł daną emocję pomogą dziecku odnaleźć się w zawiłym świecie abstrakcyjnych pojęć.
Wszystkie książki o Felusiu i Guciu to solidne lektury z wartościowymi treściami pozwalającymi dzieciom oswoić się z nową sytuacją, a do tego zrozumieć emocje i panujące w przedszkolu zasady, co ułatwia uporanie się z wejściem w nowe miejsce, rozwijaniem samodzielności i stabilności oraz większej pogody wynikającej z pewności, że pozytywne uczucia są czymś, co możemy pielęgnować, a te negatywne czasami wynikają z konieczności stawania czoła nowym wyzwaniom. Całość bardzo estetyczna. Ilustracje Marianny Schoett przyciągają uwagę małego czytelnika i pomagają mu wejść w nieznany, przedszkolny świat.
Myślę, że przed posłaniem dziecka do przedszkola warto kupić książki z tej serii i pokazywać dziecku cóż niezwykłego będzie mogło robić w nowym miejscu z nowymi znajomymi, w jaki sposób będzie mogło doświadczać miłych rzeczy, uczyć się. Takie wyjaśnianie zaowocuje szybszą adaptacją i mniejszymi problemami emocjonalnymi związanymi z rozstawaniem się na kilka godzin z rodziną.
Zdecydowanie polecam!

Bycie rodzicem kilkuletniego dziecka jest nie lata wyzwaniem. Trzeba wszystkiego pociechę nauczyć. Jest to łatwe, o ile mamy do czynienia konkretną, namacalną rzecz. A co jeśli na horyzoncie pojawia się konieczność nazywania emocji i rozwijania umiejętności radzenia sobie z nimi. Nie liczcie na to, że ten problem Was nie będzie dotyczył, bo one towarzyszą nam od pierwszych...