O książce słyszałam wiele, długo zbierałam się z kupnem, po kupnie- z przeczytaniem. Myślałam sobie- jest dobra, na pewno jest dobra, ale mogę poczekać, zanim w końcu się za nią zabiorę. Chciałam mieć czas wolny, dobrą atmosferę. W końcu usiadłam i zaczęłam czytać. W tamtym momencie, znalazłam się zupełnie w innym świecie.
XX wiek, lata 80te, Barcelona. Te określenia wystarczą, by pomyśleć, że Zafón jak zwykle nas oczaruje. Widoczne jest również to, iż powieść jest przełomem w karierze Hiszpana- już nie młodzieżowa, a bardziej dla dorosłych. Powoli odbiega od Trylogii Mgły, jednocześnie nie dorównując jeszcze językiem Cieniowi Wiatru czy Grze Anioła. Stoi w hierarchii gdzieś po środku, ale swoją historią, zgrabnie ubraną w słowa fabułą- bije pozostałe pozycje Zafóna na głowę.
Marina- piękna i tajemnicza, Óscar- ciekawy, gotowy pójść w ogień za nową przyjaciółką. Ich ścieżki, które w końcu mają się zbiec, prowadzą do rozwikłania mrocznej tajemnicy. Czy bohaterowie będą w stanie pogodzić ciekawość ze zdrowym rozsądkiem, a dodatkowo, nie dadzą się ponieść niezwykłej sile przyjaźni? Osobom, które jeszcze nie miały okazji przeczytać tego dzieła (z całą odpowiedzialnością, mogę nim ochrzcić tę powieść), stanowczo je polecam i zachęcam również do sięgania po pozostałe pozycje tego autora.

O książce słyszałam wiele, długo zbierałam się z kupnem, po kupnie- z przeczytaniem. Myślałam sobie- jest dobra, na pewno jest dobra, ale mogę poczekać, zanim w końcu się za nią zabiorę. Chciałam mieć czas wolny, dobrą atmosferę. W końcu usiadłam i zaczęłam czytać. W tamtym momencie, znalazłam się zupełnie w innym świecie.
XX wiek, lata 80te, Barcelona. Te określenia...