Przeokropna powieść - wywołała we mnie mnóstwo emocji, przede wszystkim obrzydzenie - nie ze względu na styl autora lecz na samą fabułę. Wewnętrzne wynurzenia poszczególnych bohaterów są ciężkie, duszne, niektóre wręcz ohydne. Natłok chorych myśli jest niesamowicie dołujący. Na każdym kroku doświadczamy poczucia samotności, wyobcowania. U prawie każdego bohatera widzimy przeokropny żal do świata, że urodzili się takimi a nie innymi, w takim a nie innym miejscu.
Jednym z narratorów jest Hassan - uosobienie najgorszych cech charakteru - niedobrze mi się robiło, jak czytałam jego wynurzenia. Jedyną kobietą narratorką jest Fatma - seniorka rodu. Z jednej strony wypadałoby jej współczuć - żadna kobieta nie tryskałaby humorem gdyby zmuszona była mieszkać pod jednym dachem z kochanką męża i jej dziećmi. Jednak jej poczucie moralnej wyższości nad wszystkimi, skutecznie zniechęca i irytuje.
Ogólnie - klimat duszny ale intrygujący.

Przeokropna powieść - wywołała we mnie mnóstwo emocji, przede wszystkim obrzydzenie - nie ze względu na styl autora lecz na samą fabułę. Wewnętrzne wynurzenia poszczególnych bohaterów są ciężkie, duszne, niektóre wręcz ohydne. Natłok chorych myśli jest niesamowicie dołujący. Na każdym kroku doświadczamy poczucia samotności, wyobcowania. U prawie każdego bohatera widzimy...