Jutro będzie nasze…
Dni, miesiące, tworzą kalendarz zdarzeń przepełnionych codziennością, rozważaniem na tematy ważne i banalne. Tomik „Niesione wiatrem rozhuśtane życiem” jest zbiorem wierszy wybranych przez autora, zaczynając od roku 1987 do 2019, przepełnionych emocjami i poruszających trudne tematy uzależnień, nędzy, ograniczeń wolności w wyniku obserwacji.

„Kusi poetyką, manierą nocy,
prowokuje wyznania,
przywraca marzenia.”

Tomik podzielony jest na cztery części. Pierwsza część dotyczy egzystencjalności, wizji człowieka będącego na pograniczu życia i śmierci:

„Gdzieś kiedyś pogubił się
by gubić się do dzisiaj
niedostępny świat fascynował
kusił zawiłością
był na wyciągnięcie ręki
ale zawsze o krok
za daleko”,

ale również pięknych wspomnień, miłości i marzeń.

Druga część to wiersze z początkowej drogi poetyckiej autora, szukania „własnych słów”, poszukiwania „nowego istnienia”, „niekończących obszarów, spełnienia pragnienia”, „błądzić w latach – odkrywać zagrzebane”.

Trzecia część to wieloletnie emocje, które targały autorem, „impulsy bliskości” z kobietą i miłością.

„gwiazdy przezroczyste
księżyc by oświetlał
drogę tylko dla nas
stań w miejscu ziemio
stań w miejscu czasie
by z sobą być”

Czwarta część dotyczy przemijania, smutku, tęsknoty, „jestem obcym wiatrem, zapomnianym bardem, liściem rudym, i bezdomnym cieniem”.

„Zjawy ubrane w realia
odurzone sobą kończyły taniec
nastąpiła zamiana przystanków i zadań”

W poezji Mieczysława Zynera znajdziemy sentymentalne wiersze dotyczące jego korzeni, którym poświęca sporo swojej twórczości, pospacerujemy uliczkami miasta, poczujemy smak whisky, a w tle zagra znana muzyka. W wierszach sporo na temat miłości, egzystencjalności oraz codzienności. Czuć w nich wielką wrażliwość autora, „uniesienie, bliskość, żar słów, nostalgię”, nadzieję i otwartość na różne tematy. Znajdziemy nie tylko piękny język literacki, ale również potoczny jak „Hejka!”, „kumasz”, „cacka” itp. Użyte przez autora środki stylistyczne wzbogaciły wiersze, zadziałały na nasze emocje i wyobraźnię oraz skłoniły nas do refleksji. Wasze wieczory zostaną wypełnione słowem, a „świat za oknem” stanie się „skory do niesienia nowin” i obudzi w was życie, poczujecie się człowiekiem. Polecam serdecznie.

„upojeni własnym uniesieniem
biegnijmy myślą, biegnijmy wiatrem.”

Jutro będzie nasze…
Dni, miesiące, tworzą kalendarz zdarzeń przepełnionych codziennością, rozważaniem na tematy ważne i banalne. Tomik „Niesione wiatrem rozhuśtane życiem” jest zbiorem wierszy wybranych przez autora, zaczynając od roku 1987 do 2019, przepełnionych emocjami i poruszających trudne tematy uzależnień, nędzy, ograniczeń wolności w wyniku obserwacji.

„Kusi...

Czas się zatrzymał.
Przepadłam w słowach wierszy. Chciałam je złapać, a one się wymykają, bo to one łapią mnie za rękę i prowadzą. Po parkach, po knajpach, po pokojach, po brudnych ławkach. Leżę na łóżku patrząc w sufit i czuję, że narkotyki przestają działać. I wszystko wraca do mnie, ten brud życia i wątpliwości i stos pytań o sens tego bycia.
Była miłość i jej ramiona i ona gdzieś blisko, a zaraz gdzieś daleko. To, co było, powraca. Jakby zmienione, bardziej wyraziste, choć jakby nie swoje, a jednak znane. Jakby było i ulatywało równocześnie. Jakby było odbite na oczach, na powiekach, na piersi. I znowu dotykasz, przytulasz i pocieszasz. I nagle szeptasz wprost do jej uszu. Wszystko niby... niby tu, niby gdzie indziej.
I ona czasem tuż obok, z włosami rozwianymi przez wiatr i za nią jarzębina i park i za chwilę pusta ławka. I już jej nie ma. Jarzębiny też nie ma. Nic nie ma. Nawet domu. Ciebie chyba też nie ma...
I znowu tylko tu i teraz i otwarte okno i firanka porywana przez wiatr wpadający do kuchni. Nie ma nic, są mrzonki i chłód dnia i nowy dzień i noc nieprzespana... I życie i lęki wciąż niezaleczone.
I pytania.
I ty przy kawie z papierosem w ręku i starość i ciężka głowa i serce bolące...
I zimne stopy.

i mogłabym tak pisać bez końca, bo to muzyka, delikatna melodia wierszy wybijana w takt wskazówek zegara. Niebywały, niespotykany, tomik wierszy, który uzurpuje sobie prawo do zajęcia honorowej półki - biały kruk. Magia ulotności uczuć, efemeryczność emocji i tchnienia serca. Piękno samotności i wciąż tląca się nadzieja, która jeszcze nie umarła.
I zastygnie życie w oparach tytoniu, nad ranem nas złapie przy szklance whisky i myśli odpłyną w dal. Wszystko było, coś się zaczęło, coś skończyło, coś chyba się nawet tliło... Marzenia zostały do dziś... Wspomnienia, jak fale, przypływają, żłobią to, co było zasklepione i zapomniane, a potem odpływ i nic. I noc bezsenna i dzień pełen nadziei i ty, który szukasz człowieka. Bo żyjesz, oddychasz, bo chcesz...
Czas się zatrzymał. Wskazówki stanęły.
Czas przestał oddychać.

Czas się zatrzymał.
Przepadłam w słowach wierszy. Chciałam je złapać, a one się wymykają, bo to one łapią mnie za rękę i prowadzą. Po parkach, po knajpach, po pokojach, po brudnych ławkach. Leżę na łóżku patrząc w sufit i czuję, że narkotyki przestają działać. I wszystko wraca do mnie, ten brud życia i wątpliwości i stos pytań o sens tego bycia.
Była miłość i jej ramiona...