Ostatni tom trylogii i to już niestety czas, aby pożegnać się z bohaterami, z którymi bardzo się zżyłam.
Miło było przeczytać taką intrygującą trylogię. Żałuję, że zrobiłam to tak późno.
Oby więcej takich książek pojawiało się na półkach czytelniczych.
Polecam!

Ostatni tom trylogii i to już niestety czas, aby pożegnać się z bohaterami, z którymi bardzo się zżyłam.
Miło było przeczytać taką intrygującą trylogię. Żałuję, że zrobiłam to tak późno.
Oby więcej takich książek pojawiało się na półkach czytelniczych.
Polecam!

Tak jak pierwsza i druga,trzecia część była słaba,ciągnąca się długimi opisami miejsc,ruchów,gestów,zapachów...zapchaj dziura,dawno nie rozczarowałm się tak ksiązką,miałam nadzieje na naprawde dobre fantasy,niestety! Zmarnowany czas.

Tak jak pierwsza i druga,trzecia część była słaba,ciągnąca się długimi opisami miejsc,ruchów,gestów,zapachów...zapchaj dziura,dawno nie rozczarowałm się tak ksiązką,miałam nadzieje na naprawde dobre fantasy,niestety! Zmarnowany czas.

Ostatnia część Kruczego Serca najmniej mi się podobała. Miałam wrażenie jakby aktorka chciała na siłę wreszcie pozamykać wszystkie wątki. Jak w ostatnich odcinkach seriali Marvela.
Większość fabuły zajmuje podróż powrotna, ale za bardzo nie mogłam wczuć się w relacje pomiędzy uczestnikami tej wyprawy.
Na końcu mamy oczywiście wielką bitwę i rozwiązanie dworskiej intrygi, która była de facto łącznikiem całej trylogii, bo gdyby nie chcieć poznać jej zakończenia, można by czytać każdą książkę jako osobne opowiadanie i cieszyć się z poszczególnych fragmentów.
"Jezioro Cieni" kończyło się "nieszczęśliwym zakończeniem" w postaci cliffhangera, który aż za bardzo spoilował nam treść "Wybrzeża Snów". Oczywiście tak jak przypuszczałam wszystko dobrze się skończyło, bez ekscytacji, emocje siadły. To tak jak oglądać Konkurs Piosenki Eurowizji i wygra faworyt wszystkich.
Oczywiście mamy tu w dalszym ciągu piękne, nadmorskie krajobrazy (choć tego tytułowego Wybrzeża snów coś za mało),romantycznie i delikatnie mroczny klimat, choć oczywiście bez suspensu czy horroru ;) To jak nazwać "gotykiem" symphonic metal zamiast goth rocka :P
Takie "Wichrowe wzgórza" zamiast "Mnicha" ;)

Ostatnia część Kruczego Serca najmniej mi się podobała. Miałam wrażenie jakby aktorka chciała na siłę wreszcie pozamykać wszystkie wątki. Jak w ostatnich odcinkach seriali Marvela.
Większość fabuły zajmuje podróż powrotna, ale za bardzo nie mogłam wczuć się w relacje pomiędzy uczestnikami tej wyprawy.
Na końcu mamy oczywiście wielką bitwę i rozwiązanie dworskiej intrygi,...

Najlepsza część z serii. Dużo napięcia i rozwiązania. Wszystko zostało wyjaśnione i wspomniane. Nie jest to wybitna seria ale naprawdę fajne książki. Główna bohaterka dojrzewa i mniej denerwuje czytelnika. Nawet pojawił się tatuś! Polecam

Najlepsza część z serii. Dużo napięcia i rozwiązania. Wszystko zostało wyjaśnione i wspomniane. Nie jest to wybitna seria ale naprawdę fajne książki. Główna bohaterka dojrzewa i mniej denerwuje czytelnika. Nawet pojawił się tatuś! Polecam

RECENZJA Z BOOKSTAGRAMA: https://www.instagram.com/malinowe_historie/

Świetne zakończenie trylogii Krucze Serce! W zasadzie nie wiem nawet co powiedzieć. Chyba tylko, że Maria Zdybska wykreowała świetne postacie w ciekawym świecie i opisała ich historię w niezwykły sposób.
Uwielbiam styl pani Marysi. Tak było od początku, odkąd przeczytałam pierwszy rozdział Jeziora Cieni na Wattpad. Tu jednak widać ogromny postęp. Autorka się rozwija, szlifuje warsztat a my dostajemy jeszcze więcej barwnych opisów czy porównań.
Jestem autorce ogromnie wdzięczna za historię, którą nam podarowała. Jestem też wdzięczna Wydawnictwu Genius Creations oraz jego labelowi, Wydawnictwu Inanna za przygarnięcie pani Marysi pod ich skrzydła (👉😎👉). To była piękna przygoda. Nie mogę doczekać się lektury Pani Siedmiu Bram.

OCENA: 8/10
Monika Karolina

RECENZJA Z BOOKSTAGRAMA: https://www.instagram.com/malinowe_historie/

Świetne zakończenie trylogii Krucze Serce! W zasadzie nie wiem nawet co powiedzieć. Chyba tylko, że Maria Zdybska wykreowała świetne postacie w ciekawym świecie i opisała ich historię w niezwykły sposób.
Uwielbiam styl pani Marysi. Tak było od początku, odkąd przeczytałam pierwszy rozdział Jeziora Cieni...

Po przeczytaniu całej trylogii doszłam do wniosku, że seria ta jest skierowana do młodszego i mniej oczytanego czytelnika. Seria byłaby dobra dla młodzieży która dopiero rozpoczyna swoją przygodę z fantastyką.

Książka jest wydłużona na siłę, a zakończenie jest rozczarowujące ponieważ nie kończy tak naprawdę historii, odniosłam wrażenie jakby brakowało jeszcze dwóch rozdziałów. Możliwe, że autorka chciała zostawić otwarte zakończenie ale efektem tego jest rozczarowanie. Sam pomysł na fabułę bardzo ciekawy. Postać Raidena i Hego okazała się dla mnie o wiele ciekawsza od głównej bohaterki, szkoda tylko, że postać Hego tak jak i paru innych postaci została potraktowana po macoszemu.
Podsumowując, jeżeli spodziewasz się ambitnego, wyróżniającego fantasy które będzie trzymać cię w napięciu aż do ostatniej strony to ta seria NIE jest dla ciebie.

Mimo wszystko mam nadzieję, że autorka przyłoży się i każda jej następna powieść będzie coraz lepsza.

Po przeczytaniu całej trylogii doszłam do wniosku, że seria ta jest skierowana do młodszego i mniej oczytanego czytelnika. Seria byłaby dobra dla młodzieży która dopiero rozpoczyna swoją przygodę z fantastyką.

Książka jest wydłużona na siłę, a zakończenie jest rozczarowujące ponieważ nie kończy tak naprawdę historii, odniosłam wrażenie jakby brakowało jeszcze dwóch...

🍃Jest to chyba najsłabsza część z całej trylogii, ale nie znaczy to, że źle mi się ją czytało.🍃

Cała seria wypada i tak bardzo dobrze i myślę, że kiedyś chętnie do niej wrócę, ale po dużym zaskoczeniu na drugim tomie oczekiwałam trochę lepszego zakończenia ☠️.

📍Miałam wrażenie, że historia się po prostu w pewnym momencie urwała. Wiele spraw nie zostało do końca wyjaśnionych ( nie mówiąc już o tym, że nadal nie wiem co się stało z pozostałymi bohaterami 🤷🏻‍♀️),a wątek romantyczny ,,rozwijał się” tu trochę na siłę.

✨Mimo wszystko nie była to zła książka. Jedynie lekko chaotyczna i odrobinkę niedopracowana. ✨

🍃Jest to chyba najsłabsza część z całej trylogii, ale nie znaczy to, że źle mi się ją czytało.🍃

Cała seria wypada i tak bardzo dobrze i myślę, że kiedyś chętnie do niej wrócę, ale po dużym zaskoczeniu na drugim tomie oczekiwałam trochę lepszego zakończenia ☠️.

📍Miałam wrażenie, że historia się po prostu w pewnym momencie urwała. Wiele spraw nie zostało do końca...

Cóż za epickie zakończenie!
Szkoda tylko, że nie do końca satysfakcjonujące. Zbyt pospieszne i przede wszystkim częściowo otwarte - a więc nie wszystkie wątki zamknięto. Ubolewam.
Mimo wszystko tę część także czyta się bardzo dobrze. Dla mnie największym plusem tej serii jest relacja Lirr oraz Raidena, a także te niesamowite opisy, które przenoszą mnie w jakiś totalnie inny wymiar! No magia!

Cóż za epickie zakończenie!
Szkoda tylko, że nie do końca satysfakcjonujące. Zbyt pospieszne i przede wszystkim częściowo otwarte - a więc nie wszystkie wątki zamknięto. Ubolewam.
Mimo wszystko tę część także czyta się bardzo dobrze. Dla mnie największym plusem tej serii jest relacja Lirr oraz Raidena, a także te niesamowite opisy, które przenoszą mnie w jakiś totalnie inny...

Skończenie zajęło mi długo, podobnie napisanie recenzji (zakończyłam czytanie 7 października; aktualnie jest dziewięć dni później).
Czuję się skonfunowana.
Spodziewałam się czegoś zdecydowanie innego. Z jednej strony pojawiło się tyle wątków, tak wiele elementów świata zostało zasugerowane, że czułam potrzebę doświadczenia więcej uniwersum. I tu się zawiodłam – Krąg to banda idiotów. To chyba zabolało mnie najbardziej.
Wszystko jest takie... urwane. Chyba inne określenie nie odda tego, co czułam po zamknięciu książki. Rozumiem otwarte zakończenia. Ba, uważam, że to się tutaj rzeczywiście sprawdza. Każde bardziej precyzyjne uznałabym za niewystarczające/przewidywalne/zbyt proste. Czułam jednak, że czegoś mi brakuje. Że „Krucze serce” miało być czymś więcej, niż ostatecznie się okazało. W tym też widoczna jest pewna nierówność. Mimo mojego skonfundowania muszę powiedzieć, że zakończenie to jeden z najlepiej rozpisanych fragmentów (paradoks). Choć jest pełne niedopowiedzeń, czyta się je zdecydowanie lepiej od miłosnych rozterek Lirr i fochów Raidena.
W chwili skończenia nie byłam przekonana, ale po czasie zdecydowanie doceniam, że nie dostałam na tacy stwierdzenia, co działo się z bohaterami później. Na to nie będę się obrażać. Równocześnie zdecydowanie brakuje mi informacji o ich przeszłości. Niby wszystko zostało powiedziane. Brakowało jednak innych narracji, narratora wszechwiedzącego, który nie skupiałby się tylko na postaci głównej bohaterki.
Dodatkowe opowiadania przeczytam, to na pewno. Ale na razie chyba nadal przetrawiam.

Skończenie zajęło mi długo, podobnie napisanie recenzji (zakończyłam czytanie 7 października; aktualnie jest dziewięć dni później).
Czuję się skonfunowana.
Spodziewałam się czegoś zdecydowanie innego. Z jednej strony pojawiło się tyle wątków, tak wiele elementów świata zostało zasugerowane, że czułam potrzebę doświadczenia więcej uniwersum. I tu się zawiodłam – Krąg to...

Prawdę mówiąc, czekałam, aż będę mogła podsunąć niektórym z was ten cykl pod nos. Oto fantastyka na wysokim poziomie spod pióra polskiej autorki. Początkowo nie byłam przekonana, ale potem historia mnie wciągnęła i przepadałam jak kamień w wodę. Z utęsknieniem wyglądałam przesyłki z ostatnią częścią, dlatego iż pozostałe tomy połknęłam w zaledwie dwa dni rok temu. Oto zatem moja recenzja dla całości.

To złożona opowieść, niełatwa, skomplikowana. Pełna humoru, intryg, dworskich przepychanek, magii i miłości. Akcja pozwala odpoczywać i gnać do przodu, dzięki czemu z jeszcze większym zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów. Czasami napięcie tak wzrastało, że odkładałam kubek z herbatą 🍵 Choć był moment na końcu tomu drugiego, gdy zazgrzytałam zębami... Ponadto, kupił mnie pięknie wykreowany świat, pełne emocji i barw opisy, a także tajemnice obszyte mrokiem. Autorka sprytnie połączyła wątki, oprószając je mitami. Kawał dobrej roboty ✨

Na kartach serii przewija się też mnóstwo ciekawych postaci. Nie są papierowe, a temperamentne i uczuciowe. Główna bohaterka, Lirr, nie jest miękką ani milutką dziewczyną. Wychowali ją piraci, wychowało ją morze. Dlatego umie postawić na swoim, bywa nieprzywidywalna i impulsywna jak sztorm 🌊 Nie powiem, że polubiłam ją od pierwszych stron, ale po kilku rozdziałach stwierdziłam, że śmiało mogę podać sobie z nią rękę. Kopnęłabym za to w tyłek księcia Isborga, zwłaszcza po tym, co odwalił na końcu. Zaś z czarującym magiem, Raidenem, przybiłabym sobie piątkę. Szczególnie w chwili, kiedy mówi o księciuniu "maminsynek" 😂 Jest czarujący i zabawny! ❤️

Podsumowując: to książki, z którymi warto się zapoznać. Niezapomniana przygoda i kac książkowy gwarantowany. Każdy tom jest ładnie wydany. 8,5/10!

Prawdę mówiąc, czekałam, aż będę mogła podsunąć niektórym z was ten cykl pod nos. Oto fantastyka na wysokim poziomie spod pióra polskiej autorki. Początkowo nie byłam przekonana, ale potem historia mnie wciągnęła i przepadałam jak kamień w wodę. Z utęsknieniem wyglądałam przesyłki z ostatnią częścią, dlatego iż pozostałe tomy połknęłam w zaledwie dwa dni rok temu. Oto zatem...