Jodie Picoult odkryłam niedawno i jest to druga jej książka, którą przeczytałam. Amerykańska pisarka tworzy romanse podlane kontrowersyjnym sosem, robi to sprawnie, ale baardzo schematycznie. Samotna matka, wielki problem, eksmąż dupek i - deus ex machina - książę na białym koniu. O ileż byłoby ciekawiej i realistyczniej, gdyby Ian wykorzystał bohaterkę i odszedł w siną dal. Niestety, pod skorupą cynizmu bije oczywiście złote serce i wszyscy żyją długo i szczęsliwie. Ziew.

Dam pani Picoult jeszcze jedną szansę, ale jeśli znowu będzie ten sam scenariusz, tym razem być może w otoczce a)eutanazji, b)kazirodztwa, c)pedofilii albo - o siurpryzo - d)klonowania, ucieknę z krzykiem:)

p.s. wątek nawiedzanej przez kobietę-boga siedmiolatki Faith, jak już pisali inni recenzenci, jest niewątpliwie najsłabszy w tej książce. Dziecko kompletnie nieprawdopodobne i najzwyczajniej w świecie niesympatyczne, zaś "cuda"(wskrzeszenie zmarłej babci) idiotyczne. Plusik za wątek humorystyczny w postaci debatujących nad nią księży i rabinów.

Jodie Picoult odkryłam niedawno i jest to druga jej książka, którą przeczytałam. Amerykańska pisarka tworzy romanse podlane kontrowersyjnym sosem, robi to sprawnie, ale baardzo schematycznie. Samotna matka, wielki problem, eksmąż dupek i - deus ex machina - książę na białym koniu. O ileż byłoby ciekawiej i realistyczniej, gdyby Ian wykorzystał bohaterkę i odszedł w siną...