To dosyć zabawne, że właśnie wtedy, gdy literatura dziecięca niby wyzwoliła się ze szponów nachalnego dydaktyzmu, pojawiły się naprawdę dydaktyczne baśnie. Nie ma co prawda u Porazińskiej żadnych sformułowanych wprost morałów, ale bohaterowie są zawsze pracowici, kryształowo uczciwi i nastawieni prospołecznie (podczas gdy w dawniejszych baśniach bardzo różnie z tym bywało). Jak przystało na teksty wydane po raz pierwszy w latach pięćdziesiątych, lud jako bohater zbiorowy jest zawsze szlachetny. Wystrzega się też Porazińska wszelkich okrutnych i wątpliwych moralnie motywów.
Mówię to wszystko nie po to, by cokolwiek ujmować baśniom Porazińskiej, bo są one znakomite. Czerpiąc z XIX-wiecznego "Bajarza polskiego" Glińskiego, potrafiła nadać wątkom własny, wyjątkowy kształt, przemyślany artystycznie, konsekwentny pod względem przesłania i wartościowy poznawczo (bo w baśnie wplecione są np. informacje historyczne albo folklorystyczne, jak opis zwyczajów weselnych w "Pięciu owieczkach"). Świetne i godne polecenia, szkoda że cały zbiór jest teraz trudno dostępny i najwyżej można się natknąć na pojedyncze teksty w nowszych antologiach.

To dosyć zabawne, że właśnie wtedy, gdy literatura dziecięca niby wyzwoliła się ze szponów nachalnego dydaktyzmu, pojawiły się naprawdę dydaktyczne baśnie. Nie ma co prawda u Porazińskiej żadnych sformułowanych wprost morałów, ale bohaterowie są zawsze pracowici, kryształowo uczciwi i nastawieni prospołecznie (podczas gdy w dawniejszych baśniach bardzo różnie z tym bywało)....

W dzieciństwie tę książkę czytała mi babcia. Książka należała do niej i nie ja ją po niej otrzymałam. Egzemplarz babci był stary i zniszczony, brakowało mu kilku pierwszych i kilku ostatnich stron.
Czatowałam na swój własny jak hiena na padlinę przez wiele lat. I wreszcie! Pojawił się na serwisie aukcyjnym - kompletny, w doskonałym stanie.
Z wypiekami na twarzy czytałam początek baśni o śpiącej królewnie i koniec historii o Kościeju Miedzianobrodym, choć dawno już wtedy miałam za sobą studia.
Za każdym razem, kiedy biorę moje baśnie do ręki, słyszę głos mojej babci, jak spokojnie i powoli czyta:
"Pawluszszsz... Pawluszszsz...
Nadstaw ucha,
pilnie słuchaj,
tajną powiem rzecz...
tajną powiem rzecz."

W dzieciństwie tę książkę czytała mi babcia. Książka należała do niej i nie ja ją po niej otrzymałam. Egzemplarz babci był stary i zniszczony, brakowało mu kilku pierwszych i kilku ostatnich stron.
Czatowałam na swój własny jak hiena na padlinę przez wiele lat. I wreszcie! Pojawił się na serwisie aukcyjnym - kompletny, w doskonałym stanie.
Z wypiekami na twarzy czytałam...