Śmigiel igra ze Śmiercią. I w "Decathexis" robi to całkiem... zgrabnie! Wzorem średniowiecznych tancerzy z Danse Macabre bawi się cmentarną tematyką, czyniąc z niej afirmację życia. Niemożliwe? Nie dla polskiego autora! ;)

Bohaterowie powieści żyją w świecie doczesnym, jednak wszystko co robią podporządkowane jest śmierci. W państwie o nazwie Kirkegaard [aluzja do nazwiska egzystencjalisty nieprzypadkowa] kultem, który zdominował życie jest śmierć. Kościół Morii ma silny wpływ zarówno na państwo i jego organy, jak i umysły obywateli. Przywiązał ich do siebie poprzez wiarę oraz popierające ją absurdalne rytuały i nie ma ochoty oddać raz zdobytego poletka. Tymczasem panująca w kraju królowa ma pewne zapędy reformatorskie... które, nawiasem mówiąc, nie kończą się dla niej i jej poddanych najszczęśliwiej. Ale tym komentarzem niebezpiecznie zbliżam się do spojlera, więc może tyle, jeśli chodzi o część fabularną.

Właściwie przez cały czas trwania fabuły Śmigiel w sposób popisowy bawi się konwencją. Mimo ponurej, posępnej wręcz tematyki, książka jest przewrotna i przepełniona pokrętną logiką na granicy humoru; dla przykładu mogę podać naukę chwytów szermierskich odbywającą się za pomocą zaszyfrowanego wiersza [którego znaczenie są w stanie odczytać wyłącznie adepci odpowiedniej szkoły] lub przekonanie, że bliskiego sercu zmarłego członka rodziny można utrzymać we wspólnocie.... konsumując jego członki po śmierci. Ponadto jedyny niewidomy, występujący na kartach powieści porusza się z pomocą kota przewodnika, a głównym bohaterem lektury jest Jon Pendergast [kolejne nazwisko, kolejna aluzja]. Dodajmy do tego tytułowy decathexis, który po łacinie oznacza rodzaj pogodzenia się z odejściem osoby bliskiej i przejścia nad tym zdarzeniem do porządku dziennego; niejako zapomnienia, podczas gdy w całej powieści to właśnie śmierć jest tematem nadrzędnym.

Podsumowując; Łukasz Śmigiel akcję swojej powieści osnuł nader intrygującą konwencją. Momentami nie mogłam oprzeć się analogiom do polskiej rzeczywistości [jak choćby tak dla nas charakterystyczne inkorporowanie religii w tradycję], jednak jest to wniosek osobisty, niekoniecznie poparty empirycznymi przesłankami. Ciekawym zabiegiem była koncentracja na kształcie rzeczywistości i życiu ludzi zamieszkujących Kirkegaard, zamiast na losach konkretnej jednostki, wokół której opleciona byłaby akcja. Teoretycznie w literaturze zabieg ten nie zdarza się, ale Śmigiel potrafił to zrobić bez popadania w monotonne opisy, jednocześnie łącząc wiele gatunków literackich w jedną intrygująca hybrydę. Szkoda tylko, że książka, która powstała w efekcie tego eksperymentu jest stosunkowo krótka, a autor nie zdecydował się podążyć dalej za losami bohaterów w jakże interesująco zmieniającym się świecie. Ale ponieważ we wstępie do powieści zawarta jest obietnica kontynuacji - to już się nie czepiam i mogę tylko napisać; sprawdzę.

Śmigiel igra ze Śmiercią. I w "Decathexis" robi to całkiem... zgrabnie! Wzorem średniowiecznych tancerzy z Danse Macabre bawi się cmentarną tematyką, czyniąc z niej afirmację życia. Niemożliwe? Nie dla polskiego autora! ;)

Bohaterowie powieści żyją w świecie doczesnym, jednak wszystko co robią podporządkowane jest śmierci. W państwie o nazwie Kirkegaard [aluzja do nazwiska...