"Jody nigdy nie prosiła, żeby zostać wampirem. Ale kiedy ocknęła się przy pojemniku na śmieci z mocno poparzoną ręką, obolałą szyją, nadludzką siłą i typowym dla Nosferatu pragnieniem, zrozumiała, że decyzję podjęto za nią. Przestawienie się z codziennej harówki na niekończące się nocne polowania wymaga jednak nieco wysiłku, i tutaj przyda się C. Thomas Flood. Tommy (dla przyjaciół), niedoszły Kerouac z Incontinence w stanie Indiana, pracuje na nocną zmianę w supermarkecie w San Francisco. Wszystko się zmienia, gdy w drzwiach pojawia się rudowłosa, nieumarła istota... która wywołuje w jego życiu – i w jego życiu po życiu – wstrząs, jakiego nigdy by się nie spodziewał."

Zadziwiająco (jak na te okładkowe blurby) trafne streszczenie fabuły ;) To już czwarta książka Moore'a, którą mam okazję czytać. I szczerze pisząc mocno się zastanawiałam, jak to z nią będzie, bo o ile "Baranek" niezmiernie mi się podobał, to już "Najgłupszy anioł" oraz "Blues Kojota" podobały mi się średnio. Na zasadzie: przeczytałam no i co?

"Krwiopijcy" na szczęście prezentują lepszą stronę twórczości tego autora ;) Jody po przemienieniu przeżywa szok, ale szybko dochodzi do siebie i rozgląda się za łącznikiem ze światem ludzi. Pada na Tommy'ego. Para zadziwiająco na pierwszy rzut oka niedobrana, okazuje się świetnie (choć burzliwie) funkcjonować. Jednakże ciągle nie daje im spokoju fakt, że ktoś próbuje im zagrozić - praktycznie co noc pojawia się nowe ciało osuszone ze krwi i porzucone w okolicach ich domu. O co chodzi? Kto morduje tych ludzi i jaki ma w tym cel? Do czego potrzebna jest mu Jody?

Fabuła jest prosta, język też, ale nie to było dla mnie ważne w tym momencie. W tej książce autor pokazał wyraźnie, że jak chce, to potrafi stworzyć cudownie absurdalną książkę, pełną drwiny, sarkazmu i poczucia humoru. Prześmiestwo z klasyki gatunku i z kultury masowej gwarantowane. Czuć wręcz, jak autor chichocze pod nosem "no, to jeszcze z tego się ponaśmiewam... A i jeszcze z tego" ;p Wprawdzie nie wybuchałam głośnym śmiechem, ale jednak zdarzały mi się parsknięcia i uśmieszki, a książkę czytałam z przyjemnością. Moore jako jeden z nielicznych potrafi połączyć wampira, żółwie jako ewentualne źródło pokarmu, dziwaków grających w kręgle indykami oraz chowanie się w zamrażarce... Humor, interesujące zwroty akcji, bohaterowie kompletnie "od czapy" i zabawa konwencją - oto, czego możecie się spodziewać po "Krwiopijcach". Jednak jest to li i jedynie czystej wody rozrywka, nie nastawiajcie się na jakieś głębokie przemyślenia i przesłania ;)

Jeżeli potrzebujecie przyjemnej książki po ciężkim tygodniu lub wymagającej lekturze - świetny wybór! Nie ma co wiele o tej książce pisać, należy ją przeczytać i bawić się czarnym humorem Moore'a! :)

[Recenzja została wcześniej opublikowana na moim blogu - http://ksiazkowo.wordpress.com]

"Jody nigdy nie prosiła, żeby zostać wampirem. Ale kiedy ocknęła się przy pojemniku na śmieci z mocno poparzoną ręką, obolałą szyją, nadludzką siłą i typowym dla Nosferatu pragnieniem, zrozumiała, że decyzję podjęto za nią. Przestawienie się z codziennej harówki na niekończące się nocne polowania wymaga jednak nieco wysiłku, i tutaj przyda się C. Thomas Flood. Tommy (dla...