Już od dawna słyszałam, że warto zasięgnąć po któreś z dzieł Whartona, ale nie miałam ku temu sposobności. Tak się jednak złożyło, że wynalazłam "Historie rodzinne" na wymianie książek i postanowiłam sprawdzić, co w trawie piszczy. No i piszczy coś bardzo specyficznego, do tej pory mi nieznanego.
Ta lektura oparta jest po części na grze słownej, a po części na biografii autora. Nie jednak w taki oczywisty sposób, jak moglibyśmy się spodziewać - nie ma tutaj sprecyzowanych konkretnych etapów życia, są za to... wujkowie (i historie o nich), z których każdy reprezentuje inne wartości kształtujące przyszłego pisarza. Po części bardzo pomysłowe, a po części niestety niezbyt udane. Spora część książki przypominała mi pamiętnik - Wharton skupia się na wydarzeniach, które w jego życiu odegrały wielką rolę, a które dla czytelnika są najzwyczajniej w świecie nudne. Mniej więcej dlatego uważam, że to forma pisana raczej dla samego siebie niż dla ukazania światu.
Trochę czuję się zawiedziona, ale słyszałam, że to jedno z gorszych dzieł autora, więc może nie powinnam się zniechęcać. Przede mną jeszcze jedna lektura i raczej po nią sięgnę, lecz tej nie uważam za godną polecenia.

Już od dawna słyszałam, że warto zasięgnąć po któreś z dzieł Whartona, ale nie miałam ku temu sposobności. Tak się jednak złożyło, że wynalazłam "Historie rodzinne" na wymianie książek i postanowiłam sprawdzić, co w trawie piszczy. No i piszczy coś bardzo specyficznego, do tej pory mi nieznanego.
Ta lektura oparta jest po części na grze słownej, a po części na biografii...