Trochę mi się to wlokło. Aż wstyd pomyśleć, ile czasu męczyłam tę cieniutką książeczkę. Brak czasu jak i weny do czytania jednak zrobiły swoje.
Zaskakujące jak zatłoczony potrafi nadjechać autobus, kiedy człowiekowi zamarzy się piętnaście minut spokojnej lektury w trzęsącym się pojeździe...
"Blask Fantastyczny" czyta się dobrze - jak każdą książkę Pratchetta, co tu kryć. Ma tyle lat co i ja (wydana po raz pierwszy w 1986 r.), i jest bezpośrednią kontynuacją "Koloru Magii".
Światowi Dysku grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Oto znikąd pojawia się płonąca gwiazda i mknie wprost na spotkanie Wielkiego A'Tuina. Na ziemi zaczyna robić się gorąco, ludzie świrują z okazji końca świata. Powstają zorganizowane grupy, które są przeświadczone o tym, że gdy wytępi się wszystkich magów i przedmioty magiczne wszystko wróci do normy. Druidzi wierzą, że wystarczy złożyć ofiarę z dziewicy, by odegnać zagrożenie...
Tymczasem Rincewind spada z krawędzi świata i już niemal pogodził się z własną śmiercią, gdy w magiczny sposób zostaje sprowadzony na ziemię - okazuje się, że tylko po to, by być ściganym przez magów z Niewidzialnego Uniwersytetu, którzy chcą wyciągnąć z jego głowy zaklęcie.
Rincewindowi w jego niedoli towarzyszy Dwukwiat i jego Bagaż (kocham Bagaż *-*). Do drużyny dołącza się zgrzybiały, bezzębny - acz wciąż sprawny - Cohen Barbarzyńca i ocalała z ofiarowania dziewica, z którą zamierza się hajtnąć. Po drodze przewijają się gadające drzewa, zmieniające się w głazy trolle (chyba mój ulubiony fragment w książce ;D Dziadunio rządzi).
Całość jest cudowną parodią powieści fantastycznych. Mamy głównego bohatera z wyjątkowymi zdolnościami - tu Rincewind i siedzące w jego głowie jedno z ośmiu potężnych zaklęć. Mamy drużynę, z którą główny bohater podąża do celu (choć w przypadku Rincewinda wypadałoby mówić o ucieczce). Mamy czarny charakter z objawami maniakalno-obesyjnymi - Trymona, który pragnie posiąść wszystkie osiem zaklęć. Mamy humorystyczne opisy przyrody, jakich nie powstydziłby się niejeden patetyczny, chorujący na epickość powieściopisarz fantasy, kreujący swój własny świat.
No i samo zakończenie. Korci mnie, żeby napisać jak się sprawy miały z tym kosmicznym zagrożeniem. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy i Pratchettowi udało się mnie całkowicie rozczulić.

Trochę mi się to wlokło. Aż wstyd pomyśleć, ile czasu męczyłam tę cieniutką książeczkę. Brak czasu jak i weny do czytania jednak zrobiły swoje.
Zaskakujące jak zatłoczony potrafi nadjechać autobus, kiedy człowiekowi zamarzy się piętnaście minut spokojnej lektury w trzęsącym się pojeździe...
"Blask Fantastyczny" czyta się dobrze - jak każdą książkę Pratchetta, co tu kryć....