Strasznie nie mogłam się doczekać dalszych losów Caeleny, po jej niesamowitej przygodzie na Czerwonej Pustyni. Tym razem Caelenea wraca do Twierdzy Zabójców, wręcza Arobynnowi list pochwalny od Niemego Mistrza i już ma uwolnić się od niego... Ale przyjmuje ostatnie zlecenie. Do pomocy zabiera Sama, choć nie umie odnaleźć łatwości, z jaką dogadywali się w Zatoce Czaszek.
W końcu możemy być świadkami narodzin uczucia, o którym Caelena tyle razy wspomina w Szklanym Tronie. Poznać Sama, dowiedzieć się, jakim był człowiekiem. Faktycznie dopełnia to obrazu, jaki znamy z głównej serii. W tym opowiadaniu na pierwszy plan wysuwa się uczucie Caeleny, zlecenie zabójstwa było dla mnie mniej ważne i tylko czekałam, kiedy ona w końcu dojdzie do tego, co Sam do niej czuje.
I znowu Maas pokazała, jak cudownie umie pisać o muzyce: "Każde uderzenie w bęben, każdy trel wygrany na flecie i każdy pomruk rogu prześlizgiwały się po jej skórze i kościach. Muzyka rozdzierała ją i składała na powrót, by znów ją rozszarpać. Wkrótce nastąpił punkt kulminacyjny, kompilacja wszystkich dźwięków, które najbardziej kochała, potężniejących, narastających, aż zdawać się mogło, że ich echo będzie rozbrzmiewać po wieczność".
Bardzo mi się podobało to opowiadanie, choć nadal za najlepsze uznaję Czerwoną Pustynię. Zobaczymy, co będzie w ostatnim!

Strasznie nie mogłam się doczekać dalszych losów Caeleny, po jej niesamowitej przygodzie na Czerwonej Pustyni. Tym razem Caelenea wraca do Twierdzy Zabójców, wręcza Arobynnowi list pochwalny od Niemego Mistrza i już ma uwolnić się od niego... Ale przyjmuje ostatnie zlecenie. Do pomocy zabiera Sama, choć nie umie odnaleźć łatwości, z jaką dogadywali się w Zatoce Czaszek.
W...