Dlaczego, mamo?

"-Dziękuję. - usłyszałem z ust młodej matki. Kiedy spojrzała kątem oka na swoją córeczkę, zaszkliły jej się oczy.
Z całą pewnością to był ten moment, który lubiłem oglądać. Pomiędzy nimi dwiema wytwarzała się niesamowita więź, która miała połączyć dwa serca do końca życia. Nie ma silniejszej miłości niż ta, którą ofiarowuje matka swojemu dziecku."

Wyobraź sobie, że jesteś nastolatką... A może właśnie nią jesteś? Masz szkołę, powoli zastanawiasz się jaki obrać kierunek studiów, jesteś zakochana w jednym z najbardziej rozchwytywanych chłopaków w szkole. Ba! Nawet od jakiegoś czasu jesteście parą! W zasadzie to chyba nie może być lepiej, aż tu w jednej chwili za sprawą małego plastikowego przedmiotu cała Twoja przyszłość rozpada się niczym domek z kart. Tak, w ręku trzymasz test ciążowy, pozytywny. Będziesz mamą, ale przecież sama jesteś jeszcze dzieckiem. Masz chłopaka, ale jego decyzja jest tak bardzo dojrzała, jak on sam. Ile może znieść nastoletnia mama? Przecież ciąża w młodym wieku to nie koniec świata, prawda? Czy aby na pewno?

Główną bohaterką powieści "Dlaczego, mamo?" jest nastoletnia Marlena, której przyjdzie się zmierzyć z jedną z najważniejszych ról w życiu kobiety - rolą mamy. Dziewczyna może liczyć na pomoc najbliższych, jednak mimo wszystko jest przerażona i nie radzi sobie psychicznie z zaistniałą sytuacją. Samotna, nastoletnia mama... nie brzmi to dobrze, nie taki start w dorosłość sobie wyobrażała. Mimo wszystko, kocha tę nienarodzoną istotkę, ale boi się czy sobie poradzi. W wyniku serii przypadków poznaje Arka, starszego od niej mężczyznę. Chemia między nimi jest wyczuwalna niemal od pierwszej chwili. Nie zdradzę Wam zbyt wiele, ale ich pierwsze spotkanie jak i kolejne są... dość nietypowe ;). Na tym etapie można by liczyć na happy end, jednak nic bardziej mylnego. To tutaj zaczyna się ta prawidłowa historia, która wzbudziła we mnie tak wiele emocji. Mam wrażenie, jakby tę powieść pisało samo życie. Walka z dotychczas skrywanymi lękami, o miłość zarówno tę partnerską jak i matki do dziecka... Cała ta historia jest walką... Czy Marlena wygra tę "walkę", czy może przegra? Autorka sprawiła, że wróciły wspomnienia z początków mojego macierzyństwa. Ta chwila, gdy dziecko jest już na świecie i czekasz na ten pierwszy płacz sygnalizujący, że wszystko jest w porządku, a sekundy ciągną się jak godziny. W końcu dociera do Ciebie, że stajesz się odpowiedzialna nie tylko za siebie, ale również za to nowe życie. I w końcu pytanie: "Czy sobie poradzę?". Czy Marlena sobie poradzi? Poznając historię tej młodej dziewczyny niejednokrotnie łezka zakręciła mi się w oku. "Dlaczego, mamo?" to niezwykle emocjonująca książka, która złamała mi serce. Ta prawdziwość wypływająca z każdej strony tej powieści sprawiła, że tak bardzo ją przeżyłam. Myślę, że nie jest dla każdego, raczej dla dojrzałego czytelnika. Jest przejmująca, chwyta za serce. Niezmiernie mi miło, że mogę być ambasadorką tej książki. Zachęcam Was do lektury. Jest warta każdej minuty!

"Czy kobieta kiedykolwiek mogła powiedzieć, że jest gotowa na dziecko? Zawsze coś mogło być nie tak - nie ten wiek, brak mieszkania, oszczędności, ślubu, wszystkiego. Tak samo było z miłością. Czy istniały idealne momenty na wyznanie własnych uczuć? Moglibyśmy się postarać o jak najlepsze okoliczności, ale takie wcale nie musiały nadejść."

Daria Skiba jest kolejną autorką, która chce pokazać, że o trudnych tematach należy dyskutować, nie wolno ich unikać, a już na pewno nie starać się ich bagatelizować. W „Dlaczego mamo?” Daria nie szczędzi czytelnikowi emocji, bo nad historią Marleny nie sposób przejść obojętnie. Dziewczyna jako nastolatka zachodzi w ciążę, jednak ojciec dziecka wyrzeka się ich na starcie. Zraniona i zgubiona dzień za dniem stawia czoła własnym lękom. Bo czy sama będąc jeszcze dzieckiem, może wychować dobrze istotę, którą się nosi pod sercem?

Emocje targające Marleną na pewno łatwiej będzie zrozumieć kobietom, które macierzyństwo mają już za sobą. Pamiętają lęk związany z tym, jak ubrać bodziaka takiej mało stabilnej istotce, jak ją nakarmić, jak nie zrobić jej krzywdy... instynkt macierzyński? Nie kochani, to pojęcie jest grubo przereklamowane! Nie zawsze jesteśmy gotowe wejść w ogień za własnym dzieckiem, tej miłości czasem trzeba się nauczyć, a czasem po prostu do niej dojrzeć.
Pewnych zachowań dziewczyny jednak nie potrafiłam zrozumieć, mogłam je jedynie tłumaczyć jej młodym wiekiem, niedojrzałościom emocjonalną, ponieważ Marlena nadal jest nastolatką. Nie chodzi mi o jej relacje z dzieckiem czy rodzicami, ale z mężczyznami. Przykład? Marlena na swojej drodze spotyka dojrzałego mężczyznę — Arka. Od początku czuć, że między nimi coś będzie, Arek wyraźnie daje znać Marlenie, że chce się nią oraz małą zaopiekować, ale dziewczyna sama nie jest pewna swoich uczuć. Wciąż waha się pomiędzy tym, co było, a tym, co ewentualnie może być, chce wzbudzić zazdrość, za chwilę odegrać się, zamiast po prostu porozmawiać. Nie rozumiałam tego, jak na własne życzenie komplikuje sobie proste sprawy, ale tak jak napisałam, może to kwestia wieku, dojrzałości i doświadczenia.

Jedno Wam gwarantuję, tak jak w całej książce nie brakuje emocji, tak nie brakuje zaskoczenia przy finale. Możecie układać dowolne scenariusze, ale obawiam się, że żaden to nie będzie to i zostaniecie z pytaniem: ale jak to? Daria debiutem podbiła niejedno serce, a swoją ostatnią powieścią niejedno złamie. Polecam!

Pierwszy raz książkę przeczytałam już jakiś czas temu, w sumie chyba zaraz po tym jak Daria skończyła pisać całość. Ale postanowiłam odświeżyć sobie pamięć i sięgnęłam po książkę jeszcze raz. Przyznaję, że za pierwszym razem czytając ją, nie byłam do niej przekonana w 100%. Odnosiłam wrażenie, że brak jej emocji, a one tak naprawdę skrywały się głęboko, a ja musiałam do nich dojrzeć. Dziś przeczytawszy po raz drugi zrozumiałam jak wiele Daria chciała nam przekazać przez swoją powieść.

Marlena jest młoda, uczęszcza do szkoły, zastanawia się nad dalszym wyborem nauki, ma przystojnego chłopaka za którym oglądają się wszystkie dziewczyny w szkole. Czy może chcieć czegoś więcej? Pewnego dnia, za sprawą jednego małego plastikowego przedmiotu z dwoma kreseczkami życie Marleny przewraca się do góry nogami. Czy jest gotowa na to, aby zostać matką, kiedy sama tak naprawdę jest jeszcze dzieckiem? Do tego Krystian zostawia ją z tym samą. Nie tak miało wyglądać jej życie… Nie tak sobie je zaplanowała.

Marlena jest nastolatką, która udaje twardą na zewnątrz, choć w środku rozsypuje się w drobny mak. Świadomość tego, że ma zostać matką przerasta ją. Nie radzi sobie z tym, choć w głębi serca kocha tę małą istotkę noszącą w brzuchu, to boi się, że prędzej czy później zrobi jej krzywdę, że będzie złą matką. Los splata ją z Arkiem, starszym od niej o 10 lat mężczyzną, który trochę namiesza w jej życiu.

"Ciągle targały mną sprzeczne uczucia. W jednej chwili chciałam tulić Amelię do serca, w drugiej bałam się ją dotknąć, by nie zranić tej małej osóbki."

Arek to osoba, którą polubiłam już od pierwszych chwil i ten stosunek nie zmienił się przez resztę powieści. Takich mężczyzn jak on, trzeba by w dzisiejszym świecie szukać ze świeczką w dłoni.

Ta książka zdecydowanie różni się od dwóch poprzednich Autorki. Tutaj, Daria Skiba stara się nam pokazać świat macierzyństwa ale także spraw z nim związanych. Nie zawsze głośno mówi się o wszystkich rzeczach. Czasem coś nas przerasta, choć my uparcie twierdzimy, że jakoś sobie poradzimy, że to nic takiego. Odpychamy możliwość przyjęcia pomocy, a tak naprawdę w takim momencie najbardziej jej potrzebujemy, tylko boimy się do tego przyznać. Dzięki tej książce zobaczycie, że bycie matką nie zawsze jest takie proste jakby mogło się wydawać. Nie wszystkie matki potrafią sobie radzić z tym wydarzeniem w swoim życiu. Nie wszystkie potrafią się przyznać, że dzieje się coś złego, że potrzebują pomocy, że sobie nie radzą.

"- Są takie chwile, kiedy mam ochotę zapaść się w ciemność, w której nikt mnie nie znajdzie. Dni, kiedy jesteśmy z Amelią same, ona płacze, wciąż płacze, a ja… jej nie przytulę, nie uspokoję, tylko zamykam się w łazience i sama wylewam potoki łez. Jestem kompletnie rozbita i nie radzę sobie z niczym."

Z początku czytając nie odczuwałam jakiś wielkich emocji, ale od momentu pojawienia się Arka w życiu Marleny towarzyszyły mi niemalże cały czas. Książka napisana jest prostym i prawdziwym językiem. Nie ocieka w jakieś zbędne opisy, nużące dialogi, czy bohaterów nie z tego świata. To samo życie zostało zawarte na łamach tejże powieści. Główna bohaterka toczy walkę o własny byt, ale czy tę walkę wygra?

Świetna kreacja głównej bohaterki (Marleny), dzięki czemu możemy zrozumieć co się z nią dzieje i z czym sobie nie radzi. Takich osób jak ona na świecie jest setki, jeśli nie tysiące. Osób, które nie potrafią odnaleźć się we własnym świecie, osób, które nie potrafią poradzić sobie ze stanem błogosławionym i związanym z nim rzeczy. Pytanie należy zatem zadać, czy my potrafimy dostrzec takie osoby? Czy jesteśmy w stanie wyciągnąć do nich pomocną dłoń? Czy jesteśmy w stanie zrobić cokolwiek, zanim będzie za późno?

"Chciałam być dla niej silna, żeby zapewnić jej miłość, jaką powinna otrzymać od obojga rodziców. Czułam się gorsza od pozostałych matek, ponieważ nie mogłam na starcie mojemu dziecku dać tego, co powinno mieć – kompletną kochającą rodzinę."

Ta historia siedzi głęboko we mnie, i chociaż nie jestem jeszcze matką, to potrafię wyobrazić sobie przez co przechodziła nasza bohaterka. Czytając końcówkę nie sposób było nie uronić chociażby jednej łzy.

"Dlaczego, mamo?" to historia do bólu prawdziwa, to historia obok której nie można przejść obojętnie, a przede wszystkim historia jakich wiele w prawdziwym świecie. Koniecznie musicie przeczytać. Polecam z całego serca.

czytaninka.blogspot.com