Co było pierwsze – powieść czy musical? W tym przypadku odpowiedź brzmi: musical, i to nie byle jaki. W 2016 roku „Drogi Evanie Hansenie” trafił na deski Broadwayu, a rok później otrzymał aż sześć nagród Tony. Twórcy tego wspaniałego widowiska – Steven Levenson, Benj Pasek i Justin Paul – pragnęli, by historię Evana mogło poznać więcej osób, nawiązali więc współpracę z pisarzem Valem Emmichem. W ten właśnie sposób narodziła się powieść, która, podobnie jak jej pierwowzór, mocno chwyta za serce.

Tytułowy bohater, uczeń ostatniej klasy liceum, ma poważny problem z nawiązywaniem kontaktu z innymi ludźmi. Za radą terapeuty pisze podnoszące na duchu listy do samego siebie, które zawsze zaczyna słowami: „Drogi Evanie Hansenie”. Jeden z nich trafia do rąk, a następnie do kieszeni, szkolnego outsidera, Connora.

Wkrótce potem Connor popełnia samobójstwo, a jego rodzice znajdują list, który omyłkowo uznają za napisany przez zmarłego. W ten sposób dochodzą do jeszcze jednego błędnego wniosku. Przekonani, że Evan był najlepszym przyjacielem ich syna, postanawiają go poznać, a tym samym zupełnie odmieniają jego życie. Niewidzialny dotąd chłopak nagle zaczyna być zauważany, w szkole zyskuje popularność i szacunek. Jednocześnie z dnia na dzień coraz bardziej pogrąża się w kłamstwie.

„Drogi Evanie Hansenie” to wyjątkowa książka o dorastaniu, podejmująca ważny temat zaburzeń psychicznych i samobójstw wśród nastolatków. Opowiada historię dwóch chłopców, którzy nigdy nie byli przyjaciółmi, ale mieli ze sobą sporo wspólnego. Samotni, skryci, obciążeni problemami, z którymi nie potrafili sobie poradzić – Evan i Connor doskonale wiedzieli, czym jest poczucie wyobcowania dręczące wielu młodych ludzi.

Oparta na niebanalnym pomyśle, smutna, ale i niosąca nadzieję, piękna od pierwszej do ostatniej strony – „Drogi Evanie Hansenie” to wspaniała, niezwykle poruszająca opowieść o młodych ludziach, którzy nie potrafią znaleźć dla siebie miejsca, czują się nieszczęśliwi, nierozumiani, odrzuceni. O zagubionych rodzicach, którzy chcieliby pomóc swoim cierpiącym dzieciom, ale nie potrafią się z nimi porozumieć. O samotności, strachu i zwątpieniu, ale również o współpracy, stawianiu czoła życiowym wyzwaniom, dojrzewaniu do bycia sobą.

Mam nadzieję, że ta książka trafi do rąk wszystkich nastolatków, którzy zmagają się z depresją, lękiem, poczuciem braku sensu, i uświadomi im, że nie są sami. Chciałabym, żeby przeczytały ją też rodziny takich osób i dowiedziały się, na co powinny zwracać uwagę. Myślę jednak, że w tej powieści każdy, bez względu na wiek i doświadczenie, może znaleźć coś cennego. Gorąco zachęcam więc do poszukiwań.

Małgorzata Pawlak