Kiedy zabierałem się za lekturę Wojny i miłości, miałem wiele obaw. Przeglądając opinie i oceny na portalach książkowych widziałem w prawdzie same pozytywne głosy, jednak nie zauważyłem pomiędzy nimi żadnego mężczyzny. Także samo określenie książki jako „romans historyczny” nie przyciągało mnie do niej jak magnes. Kiedy zaś zauważyłem gdzieś porównanie losów Katarzyny i Igora do historii Tatiany i Aleksandra z Jeźdźca miedzianego, ręce całkowicie mi opadły i prawie przeszła chęć na czytanie.

Przyznam, że początki lektury wcale nie były łatwe, zirytowany czasami przewracałem oczyma, kiedy czytałem jak Katarzyna wzdycha nieustannie do wybranka swojego serca. Potem jednak nadeszła wojna i wszystko zostało wywrócone do góry nogami. Także moje kiełkująca opinia o tej książce.
Jak wiadomo, autorka jest historykiem i przygotowując się do napisania tej powieści, dokładnie zgłębiła wszelkie aspekty historyczne opisywanego okresu. Połączenie fikcji z faktami wyszło Kalecie nadzwyczaj dobrze. Autentyczności całej historii dodawał fakt iż w opowieści można spotkać wiele postaci historycznych, oraz to, że inspiracją do napisania tej powieści była autentyczna historia rodzinna. Smaczkiem jest wiele ciekawych opisów krwawych bitew, które rozpalą wyobraźnię każdego czytelnika. Pisarka niczym prawdziwy batalista wielokrotnie wrzuca czytelnika w sam środek ogromnej bitwy, dając naprawdę poczucie uczestnictwa w tej ogromnej rzezi jaką były zmagania podczas I wojny światowej. Także działania czerwonej, bolszewickiej zarazy dają czytającemu wiele wrażeń i uzmysłowią niejednemu okropności tego trudnego okresu historycznego.

Wspomniałem wcześniej, że książka nazwana jest „romansem historycznym”. Historii w tej powieści wiele i choć czasami fakty historyczne i polityka potrafią czytelnika przytłoczyć, to bez tej otoczki czytającemu ciężko byłoby odnaleźć się w całej historii. Sam wątek romansowy nie przytłacza i nie jest skonstruowany tak, aby być dominującym. Dlatego porównywanie tej książki do naiwnego i momentami śmiesznego (przynajmniej dla mnie) Jeźdźca miedzianego jest dla Wojny i miłości krzywdzące. Powieść Kalety jest od historii Paulliny Simons o wiele lepsza, bogatsza nie tylko w historię, która daje czytelnikowi wiedzę, ale też w same emocje, których wiele w powieści. Skonstruowana jest też tak, że odnajdą się w niej nie tylko kobiety. Wydaje mi się, że moja opinia jest dobrym przykładem, że o losach Katarzyny i Igora może przeczytać i być zadowolonym z lektury, także mężczyzna.

Będę oczywiście oczekiwał na drugi tom, a z dobrze poinformowanych źródeł, wiadomo mi, że w kolejnej opowieści losy bohaterów będą nie mniej dramatyczne. Jolanta Maria Kaleta, niczym George R. R. Martin nie szczędzi wielu cierpień swoim bohaterom, śmierć jest ich wiernym towarzyszem.

Kiedy zabierałem się za lekturę Wojny i miłości, miałem wiele obaw. Przeglądając opinie i oceny na portalach książkowych widziałem w prawdzie same pozytywne głosy, jednak nie zauważyłem pomiędzy nimi żadnego mężczyzny. Także samo określenie książki jako „romans historyczny” nie przyciągało mnie do niej jak magnes. Kiedy zaś zauważyłem gdzieś porównanie losów Katarzyny i...