W Jodoziorach rzeczywistość wygląda jak zaklęta w nieustającym koszmarze. Szarobure powietrze, nieustający deszcz, mrok, który snuje się po kątach. Szaleje tu elektronika, czas zdaje się pędzić swoimi prawami. Atmosfera jest jakby lepka, pleśniowa, zapyziała, a sama wioska zdaje się być otoczona jakimś kokonem, obezwładniona i sparaliżowana od wewnątrz. Tutaj zielone błyski pojawiają się ni stąd, ni zowąd, po nocach krążą cienie, a domy bywają zamknięte i zaczarowane. A mieszkańcy? Nabuzowani, nakręceni, naelektryzowani jakąś mocą, której nie rozumieją, ale czują podskórnie. Jedni mówią, że to rudy metali, ukryte głęboko pod ziemią prowadzą ku szaleństwu, inni widzą w tym rękę diabła. Jedno jest pewne – nad Jodoziorami ciemność ma swoje panowanie.

Artur Urbanowicz zdradził, że opowieść o nawiedzonej wiosce, o czarownicy, o dziwnym domu to nie tylko zmyślenie pisarza, to nie tylko wyobraźnia. Podobno gdzieś na Suwalszczyźnie jest takie miejsce, podobno ktoś słyszał o podobnych wydarzeniach. Nie powinno dziwić, że wszystko to daleko, za lasami, za jeziorami na wschodzie, gdzie jeszcze może istnieć zabobon, jeszcze można usłyszeć o praktykach, które gdzie indziej zostały już zapomniane. Także o legendach, których dzisiaj już nikt nie chce powtarzać tam, gdzie wszystkie tajemnice zastąpił betonowy las i labirynt świateł. W „Inkubie” ten świat powraca i atakuje znienacka – niby to współczesna opowieść, niby przeszłość nawet tu nie jest tak daleka, a jednak można mieć poczucie, że zagubiliśmy się gdzieś w czasoprzestrzeni, a z jej kątów i zakamarków zerka na nas odwieczne zło. Artur Urbanowicz coraz lepszy, coraz mocniejszy i… straszniejszy! A to lubimy.

W Jodoziorach rzeczywistość wygląda jak zaklęta w nieustającym koszmarze. Szarobure powietrze, nieustający deszcz, mrok, który snuje się po kątach. Szaleje tu elektronika, czas zdaje się pędzić swoimi prawami. Atmosfera jest jakby lepka, pleśniowa, zapyziała, a sama wioska zdaje się być otoczona jakimś kokonem, obezwładniona i sparaliżowana od wewnątrz. Tutaj zielone błyski...