Kiedy wyjęłam z koperty to grube tomiszcze przez myśl przeszło mi tylko jedno pytanie. Kiedy ja to przeczytam? 725 stron drobnym maczkiem, patrzyłam na nie i myślałam, nie przebrnę. BŁĄD! "Czerpanie przyjemności ze strachu? Czy to rzeczywiście masochizm? Niekoniecznie. To tak, jak ze słabością kobiet do niegrzecznych chłopców. Choć z góry wiedzą, że niczym dobrym się to nie skończy, mają przynajmniej gwarancję emocji. EMOCJE UZALEŻNIAJĄ"...
INKUB uzależnia, przeczytałam, bałam się i już tęsknię za głównym bohaterem, a także za klimatem nawiedzonej wioski. Uwielbiam odczuwać delikatne zaniepokojenie, które trawi mnie powoli od środka, któremu dobrowolnie ulegam i przenoszę do świata realnego (to szybkie wskakiwanie do łóżka, bo pod łóżkiem na pewno coś się kryje, tak, wyobraźnia po zachodzie słońca zaczyna pracować na wysokich obrotach).

W małej wiosce na Suwalszczyźnie zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Nasila się przemoc, choroby, zaginięcia i samobójstwa. Mówi się o pojawiającym się zielonym świetle, które wydobywa z ludzi złe instynkty. Po śmieci młodego policjanta sprawę przejmuje Vytautas Cesnauskis, który odkrywa mroczne strony historii Jedozior, sięgające wstecz to lat siedemdziesiątych. Akcja biegnie dwutorowo, przy końcu pięknie się zazębiając. Mamy tu piękne połączenie horroru z kryminałem, w którym przewodzą lokalne opowieści o zjawiskach nadprzyrodzonych. Walka dobra ze złem oparta na rodzimych legendach. W to się po prostu wierzy i czyta z zapartym trzech od deski do deski. INKUB jest doskonały!

IG @angelkubrick

Kiedy wyjęłam z koperty to grube tomiszcze przez myśl przeszło mi tylko jedno pytanie. Kiedy ja to przeczytam? 725 stron drobnym maczkiem, patrzyłam na nie i myślałam, nie przebrnę. BŁĄD! "Czerpanie przyjemności ze strachu? Czy to rzeczywiście masochizm? Niekoniecznie. To tak, jak ze słabością kobiet do niegrzecznych chłopców. Choć z góry wiedzą, że niczym dobrym się to nie...