Piekło na pełny regulator

W „Zaginionej autostradzie” Davida Lyncha ktoś podrzuca bohaterom kasety video, na których mogą zobaczyć wnętrze ich własnego domu. Ktoś naruszył ich domowy mir, ktoś wszedł z butami w ich prywatność. Te, przybrudzone śniegiem białego szumu, nagrania były punktem zwrotnym fabuły, pęknięciem na granicy pomiędzy światem realnym i wyimaginowanym. Podobna rzecz dzieje się w powieści Dawida Kaina, wydanej właśnie przez Wydawnictwo IX. „Oczy pełne szumu” to mocno zredagowana, poprawiona i rozszerzona wersja książki „Prawy, lewy, złamany”, która pojawiła się na rynku już jedenaście lat temu.

Kraków, ponura dzielnica z budynkami wybudowanymi w czasach PRL-u, przesiąknięte smogiem, smutne i nudne blokowisko. „Szklana pogoda”, bijąca z okien każdego popołudnia i wieczora, nie jest wymuszona żadną zewnętrznie stanowioną godziną policyjną – to zmęczeni rzeczywistością i samymi sobą ludzie ochoczo przykuwają się do telewizorów. Już na początku poznajemy czwórkę głównych bohaterów powieści. Anka, osuwająca się w depresję po rozstaniu z chłopakiem, ciągle zła na cały świat studentka filozofii. Paweł, ochroniarz z pobliskiej dyskoteki, mały człowieczek w kostiumie cwaniaka, podkochujący się w Ance. Andrzej, nastolatek żyjący od lufki do jointa i od pały z matmy do pały z polaka. I w końcu Olek, dziennikarz muzyczny, były Anki, który nie wytrzymał jej zaborczości, a teraz nie wytrzymuje ignorancji swojego szefa, nieznającego się na muzyce.

Paweł i Anka odkrywają, że na kanale numer dwadzieścia trzy lokalnej kablówki lecą relacje z życia mieszkańców osiedla – również ich samych. Wszystko live, na zasadzie ukrytej kamery, której nigdzie nie mogą znaleźć. Z czasem programy stają się coraz bardziej psychodeliczne, hipnotyzujące i przerażające. Andrzej, zamiast uczyć się do sprawdzianu z bioli, zalicza prawdziwy „bad trip” po skunie – i co najgorsze, przerażające wrażenie fałszu otaczającej go rzeczywistości trwa nadal, nawet gdy środki psychoaktywne przestają działać. Olek trafia na trop tajemniczej rockowej kapeli o nazwie „Statyści”, której muzyka dosłownie zmienia jego postrzeganie świata. Dawid Kain przeplatając wątki wszystkich bohaterów, snuje opowieść o zawieszeniu między światami, o próbach wyzwolenia się z piekła, które wyje na pełny regulator.

Czcij kablówkę swoją! Telewizor w powieści Dawida Kaina jest ołtarzem, złotym cielcem nowoczesnego świata. Zmęczeni i sfrustrowani ludzie leżą przed nim pokotem, przyjmując komunię z telewizyjnej papki, która, przeżuta i połknięta, zostaje często zwrócona nocą w postaci koszmarnych snów. Telewizja to odmóżdżający eskapizm, zaspokojenie niepohamowanego voyeuryzmu, upust dla żądz, które nigdy nie znajdą ujścia w prawdziwym świecie – to cały alternatywny, uzależniający świat. Ludzie uciekają od rzeczywistości, zawijają się w kokony, otorbiają się we własnych prywatnych wszechświatach – pojawiają się depresje, samotność, brak empatii, egoizm, intelektualna pustka. Z kończyn wyrastają sznurki, za które szarpie niewidzialna siła. A w środku każdego takiego kokonu, pozbawionego wentylu bezpieczeństwa, narasta frustracja, kipi wściekłość i żal – to więzienie bez drzwi i okien.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/11/oczy-pene-szumu.html

Piekło na pełny regulator

W „Zaginionej autostradzie” Davida Lyncha ktoś podrzuca bohaterom kasety video, na których mogą zobaczyć wnętrze ich własnego domu. Ktoś naruszył ich domowy mir, ktoś wszedł z butami w ich prywatność. Te, przybrudzone śniegiem białego szumu, nagrania były punktem zwrotnym fabuły, pęknięciem na granicy pomiędzy światem realnym i wyimaginowanym....