Po "Drzewach" spodziewałam się czegoś więcej. Niby to nie była zła książka, ale jednak nastawiałam się na coś z większym efektem "wow". Przede wszystkim zabrakło mi spójności między tekstami autorów. Nie wiem, jaki był ich wspólny cel. Nie wiem, dlaczego jedni z nich opisywali historię Krakowa lub Warszawy, a inni stworzyli cudownie idylliczną historię na tle drzew. Wreszcie nie wiem, dlaczego co najmniej trzech na siedmiu autorów przywoływało te same przykłady twórczości Le Corbusiera. Z wielką przykrością stwierdzam, że najgorzej czytało się tekst Jana Rylkego, który nie skorzystał z możliwości ukazania wyjątkowości i wspaniałości świata roślin, przeobrażając zamiast tego swój przekaz w akademicki bełkot.
Nie zmienia to faktu, że treść "Drzew" stoi w pewnym sensie na bardzo wysokim poziomie. Nie zawsze tytułowi bohaterowie wybijają się w niej na pierwszy plan, ale zawsze jest to niebanalny język, dająca do myślenia treść i garść ciekawych informacji. Na atencję czytelnika zasługują też utrzymane w białych i czarnych barwach zdjęcia, podkreślające wyjątkowość jednego z ważniejszych elementów architektury, a więc... drzew.

Po "Drzewach" spodziewałam się czegoś więcej. Niby to nie była zła książka, ale jednak nastawiałam się na coś z większym efektem "wow". Przede wszystkim zabrakło mi spójności między tekstami autorów. Nie wiem, jaki był ich wspólny cel. Nie wiem, dlaczego jedni z nich opisywali historię Krakowa lub Warszawy, a inni stworzyli cudownie idylliczną historię na tle drzew....