Będę uczciwy. Muszę Was poinformować, że jestem fanem pisarstwa Michała Cholewy i nie jestem przez to obiektywny. Co więcej, jest On moim ulubionym pisarzem. „Sente” utwierdza mnie w przekonaniu, że moja sympatia do autora ma mocne podstawy. Recenzowana książka jak i cały cykl „Algorytmy Wojny” są świetną military s-f lub jak kto woli space operą. Dziwię się, że pisarz nie zdobył szerszej popularności. Jestem gotowy stwierdzić, że jest to wręcz niesprawiedliwe.

„Sente” jest kontynuacją serii a przede wszystkim „Inwita”. Michał Cholewa często dokonuje zwrotów akcji i zaskakuje czytelnika. Z tego powodu nie mogę powiedzieć za wiele, aby nie psuć Wam zabawy. Parę słów napiszę o fabule powieści.

Ludzie badają zdobyczny okręt Sztucznej Inteligencji. Imperium, Unia Europejska i Amerykanie zawiązują sojusz przeciwko SI. Wspólny, bardzo groźny wróg jednoczy ludzi. Jednakże SI działa metodycznie a przede wszystkim niezwykle podstępnie. Maszyny dają małe zwycięstwo ludziom, żeby za chwilę zgarnąć o wiele większą pulę nagród. Właśnie potyczki pomiędzy ludźmi a SI stanowią najciekawsze i najbardziej wciągające fragmenty książki.

I tu warto napisać rzecz najważniejszą. Czytelnik ani przez chwilę się nie nudzi. Michał Cholewa bombarduje go arcyciekawą akcją. Należy podkreślić, że nie jest to pisanina w stylu „zabili go i uciekł”. Wątki są bardzo interesujące a co ważniejsze pisarz nie dubluje pomysłów. Byłem pod wielkim wrażeniem pomysłowości autora.

Mocną stroną są bohaterowie powieści. Nie są to papierowe zapchajdziury, ale ludzie z krwi i kości. Nie wyczułem na tym polu jakiejkolwiek sztuczności. Większość pierwszo- i drugoplanowych postaci ma swój indywidualny rys psychologiczny. Nawet dowódca desantu Kalista, który co najwyżej jest postacią drugoplanową, zastał opisany w interesujący sposób. Człowiek ten jest skupiony na zadaniu i wie, że opłakiwanie kolegów na polu bitwy to zły pomysł. Ale nie są mu obojętni nawet podczas walki. Nie umiem opisać niuansów charakteru tego żołnierza, ponieważ nie nazywam się... Michał Cholewa.

Bardzo mocnym plusem są walki okrętów przestrzeni kosmicznej. Kiedyś o dobrych grach komputerowych mówiło się, że są „miodne”. Do „Sente” te określenie pasuje jak ulał. Statki tak po prostu nie strzelają do siebie. Autor roztacza wizje wyszukanych strategii, pochodów, prowokacji i pułapek. Opisy walk zajmują sporą część książki. I nie jest to powód do zmartwień.

Jest też trochę polityki zwłaszcza w poprzednich tomach. Tu też Michał Cholewa bryluje. Nie czytamy o gadających głowach, które zalewają nas potokiem słów. Oby więcej znaków trafiło do drukarni wydawnictwa. To nie Cholewa. Bilans między opisami walk i dyskusjami w gabinetach nie jest zachwiany. Politycy są wytrawnymi graczami. Nasuwa mi się przykład przedstawiciela dyplomacji UE prowadzącej rozmowy z Imperium.

Podsumowując, liczę na to że autor nie rozciągnie cyklu na skalę weberowską (np. cykl o Honor Harrington). Można otworzyć nowy cykl o czym pisarz już wspominał (Algorytmy pokoju).

Jednym słowem: polecam.

Będę uczciwy. Muszę Was poinformować, że jestem fanem pisarstwa Michała Cholewy i nie jestem przez to obiektywny. Co więcej, jest On moim ulubionym pisarzem. „Sente” utwierdza mnie w przekonaniu, że moja sympatia do autora ma mocne podstawy. Recenzowana książka jak i cały cykl „Algorytmy Wojny” są świetną military s-f lub jak kto woli space operą. Dziwię się, że pisarz nie...