Powieść Daniela Silvy „Inna kobieta” została zainspirowana postacią legendarnego szpiega – Kima Philby’ego. Autor snuje wizję kontynuacji jego dzieła przez godnego mistrza następcę, agentkę prawie doskonałą, stworzoną niejako od podstaw, indoktrynowaną od dziecka, aby w odpowiednim momencie zachwiać zachodnim systemem bezpieczeństwa.

W pozimnowojennym świecie wywiadu nie zmieniło się tak wiele, jak mogłoby się wydawać. Dobrze mają się zarówno stare, sprawdzone metody, jak i bezwzględne traktowanie zdrajców i dezerterów. Mimo że Kima Philby’ego dawno już nie ma wśród żywych, dzieło jego życia jest w dalszym ciągu realizowane, z równą wiarą i gorliwością. Dawni śmiertelni wrogowie wciąż nie darzą się sympatią, a współpraca zachodnich wywiadów, oparta na kruchych podwalinach, podszyta wzajemną rywalizacją i dawnymi pretensjami, może okazać się niewystarczająca, by wykryć wysoko postawionego w zachodnich służbach wywiadowczych rosyjskiego kreta. Na szczęście w tym fachu o powodzeniu operacji często decydują zdolności i charyzma pojedynczych ludzi, którzy potrafią wznieść się ponad partykularne interesy. Takim samotnym wilkiem jest Gabriel Allon, który bierze na siebie lwią część odpowiedzialności i nie chcąc dopuścić do katastrofy, naraża własne życie, podążając tropem podwójnej agentki.

„Inna kobieta” ma wszystkie cechy dobrej powieści szpiegowskiej. Misternie wymyślona intryga, zainspirowana postacią najsłynniejszego szpiega w historii, w połączeniu z tajemniczą historią miłosną sprzed lat zadowoli miłośników gatunku. W drodze do zdemaskowania rosyjskiego szpiega w zachodnich strukturach wywiadowczych przemierzamy kolejne miasta: od Moskwy i Tel Awiwu, przez Europę, aż po Waszyngton. Akcja nie zwalnia tempa, może z wyjątkiem nostalgicznej opowieści starszej kobiety z andaluzyjskiej Zahary, uczestniczki wydarzeń sprzed pół wieku, zręcznie wplecionej w główny nurt opowiadanej historii. Jesteśmy świadkami brawurowych pościgów oraz mozolnego weryfikowania hipotez tworzonych ze strzępów informacji lub celowych dezinformacji. Trup ściele się gęsto, reguły są brutalne, gdy w grę wchodzi międzynarodowy skandal tej rangi.

Pomysł na książkę jest bardzo przekonujący, nie dziwią więc końcowe wyjaśnienia autora co do fikcyjności opowieści, czytelnik mógłby bowiem uwierzyć w prawdziwość pewnych jej elementów. Po raz kolejny okazuje się, że życie, autentyczne postacie i wydarzenia są najlepszą inspiracją dla dobrych opowieści.

Monika Kurek