Po raz pierwszy trafiła w moje ręce książka Agaty Kołakowskiej, która, jak się okazuje, jest dość płodną pisarką, bo ma w swoim dorobku już trzynaście powieści, z pobieżnego rekonesansu wynika, że raczej obyczajowych, stąd poniekąd cieszę się, że pierwszą opinię mogłam sobie wyrobić na podstawie „Pokrewnych dusz” – poruszającej książki psychologicznej, która dotyka głębokich zakamarków ludzkich uczuć.
Głównymi bohaterkami są dwie kobiety – Marta, właścicielka pensjonatu na wyspie, która niedawno utraciła ukochaną siostrę Klarę i nie może się pogodzić z jej śmiercią. Co noc przeżywa mroczny sen, w którym morze krwi odcina jej możliwość ucieczki, pochłania ją, a ona, samotna w obliczu strasznego widowiska, jest bezradna. Próbuje poradzić sobie z tymi uczuciami chodząc na terapię do Mileny – pani psycholog, która z kolei sama zbudowała wokół siebie mur, przez który nie dopuszcza do siebie wielu ludzi. Poza tym, bardzo przejmuje się swoją rolą, posuwa się do działań, które stoją w sprzeczności z etyką zawodową i znacznie przekraczają stopień ingerencji w życie swoich klientów, jak jest akceptowalny i pożądany w jej roli jako terapeuty. Marta, zauważając ogromną skuteczność Mileny w rozwiązywaniu jej kłopotów, postanawia zwabić ją na swoją wyspę, aby zakończyć okropne, samotne dni, jakie wypełniały całe jej życie. Ta niewola okazuje się jednak przedziwną terapią dla obu kobiet, bo okazuje się, że obie mają w swoich duszach takie emocje, które nie zostały jeszcze odpowiednio dokładnie przepracowane i oswojone.
Ponadto poznajemy też losy innych klientów Mileny i osób zaangażowanych w ich, powiedzmy, sytuację psychiczną. Między innymi Karola Domaradzkiego, który dręcząc żonę, Dagmarę, doprowadził ją do desperacji i decyzji o rozwodzie, Justynę, która cierpi na głęboką fobię społeczną i każdy kontakt z innymi ludźmi wywołuje w niej niepowstrzymane ataki paniki. Poznajemy też inne osoby z przeszłości Mileny, którym kobieta chciała pomóc, zbyt mocno ingerując w ich życie.
Książka ma wszelkie cechy dobrego thrillera psychologicznego. Zaczyna się niewinnie, ale napięcie narasta z każdą stroną i każdą nową informacją o przeszłości bohaterów. Atmosfera jest budowana przez szereg niedopowiedzeń, które pozostawiają bohaterów oraz czytelnika, w niepewności, sugerowane z początku odpowiedzi na pytania o przyczyny takich, a nie innych działań, okazują się całkowicie błędne. Wszystkie karty są odsłaniane stopniowo, powodując, że „Pokrewne dusze” czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem. Portrety psychologiczne postaci są wyjątkowo dobrze dopracowane, złożoność ich emocji, reakcji, pokręconych interpretacji, zadziwia. To, że decydują się na podjęcie takich, a nie innych kroków, wynika z ich traumatycznych przeżyć, zawsze ma swoje źródło w bolesnych relacjach z rodzicami.
Podsumowując, czytając powieść, miałam do czynienia z bardzo dobrą literaturą, której jakość wynika ze stworzenia intrygujących, emocjonalnych postaci, które w warstwie psychologicznej są wiarygodne, trochę przerażające, ale też pełne życia. Kolejnym atutem jest odpowiednia konstrukcja i narracja książki, gdzie wydarzenia bieżące są przerywane przeszłymi, które wprowadzają nowe wątki, czasem wyjaśnienia, a czasem nowe tajemnice. Dzięki temu książka się nie nudzi w żadnym momencie, czyta się ja z zapartym tchem. Nie sposób się oderwać, dopóki nie dowiemy się, jak to wszystko się skończy i co się tak naprawdę wydarzyło w przeszłości. Z tych powodów w moim prywatnym rankingu stawiam autorkę na równie z Charlotte Link i Magdą Stachulą, bo choć Agata Kołakowska jest odrobinę subtelniejsza, to równie fenomenalna.

Po raz pierwszy trafiła w moje ręce książka Agaty Kołakowskiej, która, jak się okazuje, jest dość płodną pisarką, bo ma w swoim dorobku już trzynaście powieści, z pobieżnego rekonesansu wynika, że raczej obyczajowych, stąd poniekąd cieszę się, że pierwszą opinię mogłam sobie wyrobić na podstawie „Pokrewnych dusz” – poruszającej książki psychologicznej, która dotyka...