Na początku jest kilka opowiadań o księżach i ich kobietach, dzieciach oraz ich stosunku do tych wydarzeń. Najczęściej (przynajmniej w tej książce) panowie-księża wybierają wygodne życie, bez obowiązków i zmartwień finansowych. Możne by było powiedzieć, że tak się dzieje, gdy coś się robi wbrew naturze, albo bardziej złośliwie - wbrew woli Bożej.
Ale tak nie było od zawsze, bo na początku chrześcijaństwa słudzy kościoła mogli się żenić, z zaznaczeniem, że biskupi powinni mieć tylko jedną żonę.
I kiedy wydawało się, że książka będzie zawierać podobne historie, czyli tzw. tanią sensację (dzisiaj wiemy o większych niegodziwościach i nieprawościach kościoła), to druga część była dla mnie dużo bardziej wciągająca i pouczająca.
Autorka dużo cytuje z Biblii - tu jeszcze nie jest tak źle, jak też wypowiedzi różnych hierarchów i myślicieli kościoła na temat kobiet. Zgroza ! Najsmutniejsze jest, że od wczesnego średniowiecza stosunek do roli kobiety niewiele się zmienił, dalej nadajecie się tylko do posług i rodzenia dzieci na zasadach kościelnych.
Największe wrażenie zrobił na mnie rozdział o Uta Ranke-Heinemann profesor teologii z Niemiec. Znała 12 języków w tym polski i łacinę. Początkowo bardzo oddana "naszemu" kościołowi łacińskiemu, później zaczęła zgłębiać w originale Biblię i wyszło jej, że nie tak miało być jak jest. Inaczej, niż nieomylni Papierze sobie to później ułożyli. Wszystko czarno na białym udowadnia cytatami oburzonym hierarchom. Skończyło się na ekskomunice ! I tak miał szczęście, bo jeśli głosiła by swoje poglądy jeszcze 300 lat temu, to ani chybi skończyła by na stosie.
Ale był też cytat ze Starego Testamentu, który mnie wprawił w prawdziwe osłupienie: "Bezprawnie i haniebnie używa małżeństwa z własną żoną ten, kto unika potomstwa. Tak czynił Onan, syn Judy i dlatego uśmiercił go Bóg". Mnie na religii uczono, że Bób jest nieskończenie miłosierny, dobrotliwy, wybaczający - samo dobro. A tu wynika, że zabija człowieka tylko dlatego, że nie chciał spłodzić potomstwa ! Ci co powątpiewają w istnienie Boga zawsze zadają pytanie; jeśli Bóg jest tak miłosierny i wszechmocny, to dlaczego dopuszcza do tylu niegodziwości, wojen, śmierci itd. Teraz odpowiedź mogłaby brzmieć; bo sam nie jest "Barankiem Bożym". Oczywiście od razu pojawiają się w głowie następne pytania. To może w niebie, gdzie rządzi Bóg nie jest tak cacy i nie jest tam przysłowiowy raj ? Koniec - bo za daleko odjadę od sensu książki.
PS Jestem pełen podziwu dla autorki, ile trudu musiała sobie zadać, pisząc w sumie dość cienką książkę. To nie proza np. Mroza, gdzie autor po porannym biegu, robi sobie kawkę i pisze następne 30 stron opowiadania. Szacun pani Marto.

Na początku jest kilka opowiadań o księżach i ich kobietach, dzieciach oraz ich stosunku do tych wydarzeń. Najczęściej (przynajmniej w tej książce) panowie-księża wybierają wygodne życie, bez obowiązków i zmartwień finansowych. Możne by było powiedzieć, że tak się dzieje, gdy coś się robi wbrew naturze, albo bardziej złośliwie - wbrew woli Bożej.
Ale tak nie było od zawsze,...