"Forrest Gump" to dla wielu, w tym i dla mnie, genialny film Roberta Zemeckisa. Po przeczytaniu książki, która stała się inspiracją dla scenariusza, muszę stwierdzić, że to jeden z nielicznych przypadków, kiedy adaptacja filmowa przewyższa książkowy pierwowzór. Lektura była jednak dla mnie cenna, bo rzuciła nowe światło na film i kunszt całej ekipy, która przy nim pracowała. To, w jaki sposób zapisali się w historii kina, za kanwę mając mierną historię małomiasteczkowego głupka, budzi respekt.

Jaki Forrest jest, każdy wie. Ma niski iloraz inteligencji, tuż pod dolną granicą normy, więc trudno mu odnaleźć się zarówno w towarzystwie bardziej lotnych dzieci, jak i rówieśników ze szkoły specjalnej. W swoim bogatym w przygody życiu trafia jednak do miejsc, w których nie miał prawa się znaleźć - na studia, na wojnę, do Białego Domu, na turniej szachowy. I zastaną tam rzeczywistość przedstawia na swój sposób, nieco dziecięcym umysłem. Udowadnia, że ludzie mniej inteligentni mogą mieć marzenia, kochać, realizować swoje życiowe cele. A za sprawą filmu inspiruje kolejne pokolenia widzów swoimi nieśmiertelnymi powiedzonkami, z których niektóre faktycznie pochodzą z książki. Jednak adaptacja oparta jest na powieści dość luźno, i całe szczęście.

Być może jeśli ktoś umie ocenić tę powieść jako odrębny byt, będzie miał o niej lepsze zdanie. Ja nie mogłam, przed oczami miałam cały czas dobrotliwą twarz Toma Hanksa jako niezbyt inteligentnego Amerykanina, który przypadkiem zostaje wplątany w szereg wydarzeń o znaczeniu epokowym. Wydarzenia, które zdarzały się filmowemu Forrestowi, były niezwykłe, ale nie niemożliwe, jak w przypadku książki. Przypisywanie mu zdolności muzycznych, matematycznych, a nawet umiejętności rozmawiania ze zwierzętami, to dla mnie zbyt wiele. Ale to, co nie podobało mi się najbardziej, to jego podejście do kobiet i relacja z Jenny. W filmie piękne uczucie do dobrej kobiety, której nie oszczędzało życie, w książce raczej relacja oparta na cielesnym podnieceniu. O ile wojna w Wietnamie została przedstawiona wiarygodnie i w stylu Forresta, to wszystko, co było po niej, w tym reakcja na zamieszkanie matki w przytułku i udział w pozorowanych walkach zapaśniczych, było przerysowane. Nie bardzo podobała mi się też postać Dana, w filmie zdecydowanie bardziej dynamiczna i wyrazista.

Myślę, że gdyby nie adaptacja filmowa, nigdy raczej nie przeczytałabym tej książki. A jeśli nawet, nie wzbudziłaby we mnie specjalnie pozytywnych emocji. Mimo wszystko uważam, że samą fabułę można zaliczyć do klasyki -
Robert Zemeckis nadał tej historii nowy wymiar, oszlifował diament, który dzięki temu zostaje w świadomości ludzi na całym świecie. Autor powinien gorąco mu za to podziękować.

"Forrest Gump" to dla wielu, w tym i dla mnie, genialny film Roberta Zemeckisa. Po przeczytaniu książki, która stała się inspiracją dla scenariusza, muszę stwierdzić, że to jeden z nielicznych przypadków, kiedy adaptacja filmowa przewyższa książkowy pierwowzór. Lektura była jednak dla mnie cenna, bo rzuciła nowe światło na film i kunszt całej ekipy, która przy nim...