Myślę, że Rafała A. Ziemkiewicza nie trzeba szerzej przedstawiać. To znany publicysta, od 2013 roku związany z tygodnikiem „Do Rzeczy” oraz telewizją „Republika”. Opublikował kilka książek opisujących polską rzeczywistość. Spod jego pióra wychodzą także powieści i opowiadania. To właśnie on jest autorem kontrowersyjnej publikacji „Jakie piękne samobójstwo”.

Najbardziej znany jest jednak ze swoich książek publicystycznych: „Polactwo”, „Czas wrzeszczących staruszków” czy „Michnikowszczyzna. Zapis choroby”. Zawsze pisze wprost to, co myśli. Nie owija w bawełnę, nie łagodzi swojego przekazu. Dla wielu jest więc postacią kontrowersyjną. Często zdarza się, że jego teksty wywołują żywą dyskusję.

Niemniej po publicystykę Rafała Ziemkiewicza powinni sięgać wszyscy, którzy interesują się Polską i bieżącą sytuacją polityczną w kraju. W kolejnych swoich tekstach wyjaśnia on fenomen „polactwa”, dokonując analizy naszego społeczeństwa. Jego felietony są bowiem komentarzem do rzeczywistości, która nas otacza.

Taka też jest jego nowa książka zatytułowana „A więc wojna!”. Składają się na nią teksty pisane od 22 kwietnia 2016 do 7 września 2018 roku. Jest to swoista kronika wydarzeń, o których być może zdążyliśmy już zapomnieć, a którymi „onego czasu” żyła cała Polska. Znajdziemy więc w niej teksty poświęcone reformie sądownictwa, nagrodom przyznanym ministrom rządu Beaty Szydło, słynnym „czarnym marszom” czy kondycji Unii Europejskiej. Ziemkiewicz jak zwykle pisze wprost. Bardzo nisko ocenia kondycję Europy Zachodniej. Przekonuje, że nie jest już ona – a raczej nie powinna być – wzorem do naśladowania. Na poparcie tej tezy przedstawia wiele problemów, z którymi się ona zmaga: imigranci, gospodarka, demografia.

Równie krytycznie pisze o opozycji w Polsce. Według niego jest ona po prostu głupia i bez pomysłu na swoje funkcjonowanie. Krytykuje psucie państwa zarówno przez obóz rządzący, jak i przez opozycję. Negatywnie ocenia pomysły tej ostatniej na przejęcie władzy w Polsce. Ironicznie zauważa przy tym, że przepis na to jest prosty: wygrana w wyborach. Tymczasem opozycja całą nadzieję złożyła w „europejskich elitach”, które powinny pomóc jej odzyskać władzę, aby „było tak, jak było”. Właśnie „opozycja totalna” jest według autora największym zagrożeniem dla polskiej demokracji. Chociaż sympatyzuje on z PiS-em, to nie waha się krytycznie oceniać wielu poczynań władzy.

We wszystkich swoich tekstach Ziemkiewicz stara się udowadniać, że prawda jest znacznie ciekawsza niż różnego rodzaju kłamstwa i manipulacje. Ma bowiem bardzo krytyczny stosunek do mediów w Polsce. Media nie służą już prawdzie przez duże „P”. Raczej udowadniają przyjęte tezy w myśl powiedzenia: „prawda została już ustalona i żadne fakty jej nie zmienią”.

Oczywiście publicysta ma przypiętą łatkę „prawicowca i faszysty”. Faktem jest, że we wszystkich swoich książkach bezlitośnie krytykuje PO i „lewactwo”. Wytyka im kłamstwa, błędy i zwyczajny brak logiki. Nie rozgrzeszając PiS-u z jego potknięć, uważa, że partia ta jest mimo wszystko dla Polski lepsza.

Czytajcie Ziemkiewicza, chciałoby się rzec. Nie ze wszystkimi jego stwierdzeniami trzeba się zgadzać, ale jego teksty pozwalają szerzej otworzyć oczy i zrewidować swoje myślenie o otaczającej nas rzeczywistości.

Myślę, że każdy, kto interesuje się szeroko pojętą polityką i życiem społecznym, bez wahania powinien sięgnąć po książkę „A więc wojna!”. Naprawdę warto.

Wojciech Sobański