O Tomaszu Komendzie nie słyszałam w 2000 roku. Poznałam jego historię dopiero w momencie jego zwolnienia z zakładu karnego. Szok! Historia niesłusznego skazania, nie pierwsza i pewnie niestety nie ostatnia, szokuje tym bardziej, że prawda wyszła na jaw po 18 latach niewoli skazanego. Po takim czasie to i tak cud, że w ogóle ujawniono prawdę i doprowadzono do uniewinnienia Komendy. Co do książki, to pan Głuszak do literatów raczej nie należy, a słowa spisane w książce zaczerpnięte zostały z jego wcześniej przygotowanych reportaży telewizyjnych. Niemniej jednak dobrze, że ta książka powstała, bo fakty przedstawione i opisane w niej zostały zestawione od a do z i zespolone ze sobą. Głuszak wielokrotnie powtarza, że Komenda był, jest niewinny, tak jakby chciał wszystkich znowu przekonać, samego siebie przekonać, jakby nigdy nie było dość mówienia o tym. Powtarzają się też słowa Tomasza Komendy o tym, że go tam nie było, że tego nie zrobił, że nikt mu nie wierzył - te słowa strasznie bolą za każdym razem, gdy się je czyta. Komenda nie jest w stanie opowiadać o swoim dramacie otwarcie, świadczą o nim właściwie jedynie fragmenty zeznań, przesłuchań. Głuszak nie raz też wspomniał o fakcie, że znał bohatera tej historii od 2006 roku, ale wtedy nie brał pod uwagę jego niewinności, a jedynie poszukiwał pozostałych sprawców bestialskiego przestępstwa. Odczytuję w tych wyznaniach poniekąd ubolewanie, przeproszenie za fakt, że jeszcze tyle lat nie mógł mu pomóc. Niemniej jednak w końcu to zrobił. Ofiarował (nie samodzielnie, ale miał niemały, sądzę, wpływ na rozwój wydarzeń) Tomaszowi Komendzie 7 lat życia, które ten mógł spędzić w zakładzie karnym, gdyby nie nagłośnienie sprawy. Reporter Grzelak wraz z dwoma prokuratorami i policjantem, zajmującymi się po latach sprawą, ofiarował mu prawdę i w efekcie uniewinnienie, oczyszczenie z zarzutów, odzyskanie godności i nadzieję na lepsze jutro. To nie jest dobra książka w sensie reporterskim czy już w ogóle literackim, to jest książka solidna, to kawał dobrej roboty pod względem dokumentacyjnym, to jakby też trochę hołd złożony człowiekowi, który miał w sobie tyle siły, że obciążony najcięższymi zarzutami, ale pewien swojej niewinności i wsparcia ze strony najbliższych był w stanie przetrwać 18 lat w piekle. Niech mu się wiedzie! Na koniec jeszcze chciałabym wtrącić, że w całej tej sprawie, niestety, zapomniano o biednej Małgosi (nie mówi się tez o jej rodzinie), której już tyle lat nie ma. Dziś byłaby dorosłą kobietą. R.I.P.

O Tomaszu Komendzie nie słyszałam w 2000 roku. Poznałam jego historię dopiero w momencie jego zwolnienia z zakładu karnego. Szok! Historia niesłusznego skazania, nie pierwsza i pewnie niestety nie ostatnia, szokuje tym bardziej, że prawda wyszła na jaw po 18 latach niewoli skazanego. Po takim czasie to i tak cud, że w ogóle ujawniono prawdę i doprowadzono do uniewinnienia...