Temat, który wzbudza kontrowersje niemal tak duże jak projekt ustawy antyaborcyjnej. W obu przypadkach w moim poczuciu są one nieuzasadnione i nikomu nie służą. A skąd się biorą? Śmiem twierdzić, że z niewiedzy i głupoty.

Dla wielu pomiędzy twardymi narkotykami a medyczną marihuaną stoi znak równości. Nie trafiają do nich merytoryczne i poparte naukowo argumenty, wciąż mocno trzymają się przekłamanych legend i zdemonizowanych mitów. Tymczasem medyczna marihuana to dla wielu ostatnia szansa, żeby lepiej żyć. Na przykład dla dwójki rodzeństwa, Emilii i Filipa, cierpiących na encefalopatię mitochondrialną spowodowaną mutacją w genie RARS2, która wyniszcza cały układ nerwowy. U dziewczynki rodzice w ciągu doby odnotowali trzysta ataków padaczkowych, u chłopca – „zaledwie” sto. Po dobraniu odpowiedniego rodzaju i dawki marihuany u Emilii liczba napadów zmalała do kilkunastu w tygodniu, a u Filipa zostały one zupełnie wygaszone.

Stosowanie medycznej marihuany ma uzasadnienie nie tylko u osób cierpiących na padaczkę lekooporną, ale również u tych zmagających się z nawracającymi migrenami, żyjących z przewlekłym bólem, chorujących na nowotwory, zmagających się ze stwardnieniem rozsianym czy u tych, u których zdiagnozowano chorobę Leśniowskiego-Crohna. Skoro są na to dowody poparte nie tylko subiektywnymi odczuciami, ale również naukowymi badaniami i medycznymi obserwacjami, to dlaczego wciąż z uporem wmawia się tym ludziom, że marihuana to zło? Dlaczego jedni chcą decydować o drugich? Dlaczego państwo po raz kolejny jest nieprzychylne obywatelom? Pytania te można mnożyć bez końca.

W Polsce kwestię leczenia medyczną marihuaną oddaje pojęcie błędnego koła, które najlepiej ilustruje następujący fragment: „Państwo polskie oficjalnie przyznało, iż wie, że można leczyć marihuaną. Jednak poza tym, że przełamane zostało konopne tabu, nie zmieniło się nic. Ponad rok po przegłosowaniu ustawy legalizacja jest bytem wyłącznie teoretycznym. Marihuany nie ma w polskich aptekach. Żaden zagraniczny importer nie zdobył dotąd licencji […]. Pacjenci są więc w takiej samej sytuacji jak przed legalizacją. Uprawiać na własną rękę nie mogą – to nadal przestępstwo. Posiadać marihuany do celów zdrowotnych – również nie, ponieważ nie kupią jej w Polsce legalnie. Ustawa ich nie chroni, jeśli przywiozą susz z zagranicy, nawet na receptę – wciąż będzie to nielegalny, karalny wwóz narkotyków do kraju”.

Aleksandra Pezda wraz ze swoimi rozmówcami ujawnia wiele absurdów, z którymi muszą mierzyć się ludzie chcący godnie żyć. „Zdrowaś mario” to uświadamiające reportaże o medycznej marihuanie. W moim poczuciu zarówno tę książkę, jak i „A w konopiach strach” Jerzego Vetulaniego i Marii Mazurek powinni przeczytać wszyscy ci, którzy są przeciw. Być może wtedy będą szanse na przeprowadzenie merytorycznej dyskusji i wprowadzenie zmian w prawie, bez niepotrzebnych emocji, tanich sensacji i kontrowersji, których… nie ma.

Karolina Purłan