Takie książki powstają tylko ze względu na to, że są ludzie, którym się podobają. Osobiście nie widzę sensu czytania pseudohistorycznych bubli, mających realnie wartość poznawczą bliską zeru. Dwie gwiazdki za humor.

Takie książki powstają tylko ze względu na to, że są ludzie, którym się podobają. Osobiście nie widzę sensu czytania pseudohistorycznych bubli, mających realnie wartość poznawczą bliską zeru. Dwie gwiazdki za humor.

Kolejna książka, w której autor bardzo popłynął.
Średnio napisana fikcja wprowadzająca w błąd czytelnika. Wiele faktów się nie zgadza, wiele wydarzeń nie istniało lub miały inny przebieg, wiele bohaterów w czasie, kiedy dzieje się akcja było w zupełnie innym miejscu. Kwerenda do książki mizerna. Temat chwytliwy, więc wykorzystany, ale czy warto sięgać po książkę, która w tytule przekonuje, że to prawdziwa historia? I ta tendencja jest we wszystkich książkach Machta

Kolejna książka, w której autor bardzo popłynął.
Średnio napisana fikcja wprowadzająca w błąd czytelnika. Wiele faktów się nie zgadza, wiele wydarzeń nie istniało lub miały inny przebieg, wiele bohaterów w czasie, kiedy dzieje się akcja było w zupełnie innym miejscu. Kwerenda do książki mizerna. Temat chwytliwy, więc wykorzystany, ale czy warto sięgać po książkę, która w...

Utrzymuje poziom poprzedniczki.

Utrzymuje poziom poprzedniczki.

Nie ma co tej pozycji traktować jako historyczną, ale czyta się dobrze i szybko. Sporo interesujących tematów jest tam poruszonych, o których potem chce się poszukać informacji na własną rękę. To duży plus.

Nie ma co tej pozycji traktować jako historyczną, ale czyta się dobrze i szybko. Sporo interesujących tematów jest tam poruszonych, o których potem chce się poszukać informacji na własną rękę. To duży plus.

Już pierwsze spotkanie z autorem było dosyć interesujące. Rozczarowałam się w momencie przeczytania, że jest to fikcja literacka. Mimo to pierwsza część oceniam dużo lepiej niż tą. Mam wrażenie, że autor odpłynął gdzieś hen daleko w swojej wyobraźni. Czasem otwierałam oczy szeroko ze zdumienia. Przyznam szczerze, mam wrażenie, że autor tak bardzo chciał zaciekawić, że aż wyszło to żenująco. Testy i zachowania Hitlera, niepasujące do tamtych czasów, w których miała odbywać się rozmowa ostatecznie podważają wiarygodność historii opowiadanych w książce. Plus za wygodną czcionkę i format. Czyta się lekko. Ale poza tym jestem naprawdę zdegustowana tym, co autor zaserwował.

Już pierwsze spotkanie z autorem było dosyć interesujące. Rozczarowałam się w momencie przeczytania, że jest to fikcja literacka. Mimo to pierwsza część oceniam dużo lepiej niż tą. Mam wrażenie, że autor odpłynął gdzieś hen daleko w swojej wyobraźni. Czasem otwierałam oczy szeroko ze zdumienia. Przyznam szczerze, mam wrażenie, że autor tak bardzo chciał zaciekawić, że aż...

Hitler używający słowa "naziści" zamiast Niemcy mnie rozwalił. Ja wiem, że to jest fantastyczna wizja autora, ale jakieś ramy realiów powinny zostać. Poprawność polityczna w ustach Adolfa zamienia każdą próbę uwiarygodnienia tej historii w żałosną komedię.

Hitler używający słowa "naziści" zamiast Niemcy mnie rozwalił. Ja wiem, że to jest fantastyczna wizja autora, ale jakieś ramy realiów powinny zostać. Poprawność polityczna w ustach Adolfa zamienia każdą próbę uwiarygodnienia tej historii w żałosną komedię.

Uważam, że druga część "Spowiedzi Hitlera" jest dużo ciekawsza niż pierwsza. Nie opisywała już ona tak wielu faktów historycznych jak miało to miejsce w poprzedniej części. Książka napisana jest w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie jakby nie była to fikcja literacka. Ciekawym urozmaiceniem lektury była historia Simona (tutaj nie będę więcej zdradzał) zwięźle opisywana między poszczególnymi rozdziałami. W pewnych momentach od książki tej nie można było się oderwać. Zdecydowanie warta przeczytania!

Uważam, że druga część "Spowiedzi Hitlera" jest dużo ciekawsza niż pierwsza. Nie opisywała już ona tak wielu faktów historycznych jak miało to miejsce w poprzedniej części. Książka napisana jest w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie jakby nie była to fikcja literacka. Ciekawym urozmaiceniem lektury była historia Simona (tutaj nie będę więcej zdradzał) zwięźle opisywana...

Wywiad rzeka rozmowa którą z Adolfem Hitlerem dwadzieścia lat po wojnie przeprowadził jego osobisty lekarz który był Żydem mimo to Hitler darzył go szacunkiem. Momentami było monotonnie powtarzały się pytania. O tym jak to jest żyć w ukryciu kto pomaga nazistom. Bardzo podobła mi się opowieść o Simonie Thanwieselu którego wuja zginął z rąk nazistów na oczach rodziny Simon jako dorosły człowiek musiał podjąć decyzję walczyć przeciwko nazistom czy dołączyć do nich. Zdecydował się dołączyć do nazistów rodzina się go wyrzekła nie rozumiejąc jego decyzji. Simon jako nazista wydawał wyroki śmierci na niewinnych ludzi. Próba samobójcza i pobyt w szpitalu psychiatrycznym uświadomiły mu jak wiele zła wyrządził. Postanowił zostać łowcą nazistów w tym celu wyjechał do Ameryki Południowej tam poznał Marizze która postanowiła mu pomóc odszukać kryjówkę Hitlera nie wiedział tylko że Marizza jest członkinią tajnej bezpieki która ma za zadanie wyłapywać łowców nazistów i tak Simon zginął z rąk Marizzy po dotarciu do kryjówki Hitlera.

Wywiad rzeka rozmowa którą z Adolfem Hitlerem dwadzieścia lat po wojnie przeprowadził jego osobisty lekarz który był Żydem mimo to Hitler darzył go szacunkiem. Momentami było monotonnie powtarzały się pytania. O tym jak to jest żyć w ukryciu kto pomaga nazistom. Bardzo podobła mi się opowieść o Simonie Thanwieselu którego wuja zginął z rąk nazistów na oczach rodziny Simon...

Mogło tak być......................... ale nie było.

Mogło tak być......................... ale nie było.

Podobało mi się wstawki z dokumentów śledztwa prowadzonego przez rząd USA odnośnie przebywania Hitlera w Ameryce Południowej. Książk napisana jest tak, że rzeczywiście ma się wrażenie, że jest to autentyczny zapis rozmowy z Adolfem. Ciekawa pozycja.

Podobało mi się wstawki z dokumentów śledztwa prowadzonego przez rząd USA odnośnie przebywania Hitlera w Ameryce Południowej. Książk napisana jest tak, że rzeczywiście ma się wrażenie, że jest to autentyczny zapis rozmowy z Adolfem. Ciekawa pozycja.