Choć żadnego dreszczu podczas czytania nie poczułam, powieść mi się podobała. Przede wszystkim ciekawy był wątek Diany. Poznałam ją właściwie nawet lepiej niż Quentina. Autorka opowiedziała o jej pogmatwanej sytuacji rodzinnej i dwóch dekadach zmagania się z chorobą umysłową, która okazała się wcale nie istnieć.

Co do antybohatera, to zawsze wydawało mi się, że najsilniejszy strach budzi to, czego nie możemy dostrzec, usłyszeć, poczuć. Ważne są luki, które czytelnik może wypełnić sobie sam z pomocą własnej wyobraźni.

Akcja właściwie toczyła się dość leniwie. Przyspieszała odrobinę, gdy bohaterowie trafiali na kolejny trop, a potem wracała do poprzedniego rytmu. Gdy odnaleziono wejście do tunelu w siodlarni, myślałam, że dalej wszystko potoczy się jak w filmie "Zejście". Kilku śmiałków wejdzie do starej kopalni, zabłądzi w tunelach i taki będzie ich koniec. Spudłowałam kolejny raz.

Stare nawiedzone domy i hotele to dość częste tło powieści grozy, jednak okazuje się wciąż niewyczerpanym źródłem historii.

Choć żadnego dreszczu podczas czytania nie poczułam, powieść mi się podobała. Przede wszystkim ciekawy był wątek Diany. Poznałam ją właściwie nawet lepiej niż Quentina. Autorka opowiedziała o jej pogmatwanej sytuacji rodzinnej i dwóch dekadach zmagania się z chorobą umysłową, która okazała się wcale nie istnieć.

Co do antybohatera, to zawsze wydawało mi się, że...