Analogicznie jak do poprzedniej recenzji, drugie spotkanie z Gabriel’em Garcią Marquez’em. Pierwsza książka, „Miłość w czasach zarazy” podniosła wysoko poprzeczkę, a opinia, iż „Jesień patriarchy” jest najlepszą opowieścią tego autora wyśrubowała moje oczekiwania bardzo wysoko. Tematyka poruszana w książce wydawała się bardzo ciekawa, mowa w niej o samotności rządzących, pewnym, najprawdopodobniej, latynoskim dyktatorze, którego nie znamy z imienia i nazwiska, kraju, gdzie sprawuje władzę (gdzieś na Karaibach). Nie wiemy nic, oprócz tego, iż jest niepodzielnym władcą, lekko sfiksowanym, obawiającym się utraty władzy, myślącym w kategoriach despotycznych na każdy temat. Przedstawiona w książce jest jego historia, w sposób całkowicie chaotyczny, autor nie trzyma się żadnej chronologii, a narratorem jest dosłownie każdy, co dodatkowo potęguje chaos. Trzeba dodać do tego zdania wielokrotnie złożone, które potrafią się ciągnąć przez kilka stron, nim pojawi się kropka. Nie dość, że wzmaga to już rzeczony chaos, to z tego powodu opowieść czyta się ciężko. Nie mogę się przyczepić to warsztatu twórcy, jego warsztatu językowego, ale niektóre zdania, wyrażenia są mocno przekolorowane, a niekiedy nawet niesmaczne, ale to chyba cecha hiszpańsko języcznych autorów (widzę spore podobieństwo w sposobie wyrażanie, tworzenia zdań i narracji do C.J. Cela i jego „Mazurka dla dwóch nieboszczyków”). Jest to zapewne powieść symboliczna, mająca za cel krytykę wszelkiej dyktatury, szczególnie tych latynoamerykańskich, ale do mnie ona w żaden sposób nie przemawia. Jak wspomniałem, czyta się ciężko, nawet gdy człowiek jest całkowicie skupiony na książce. Nie wiem, czy to brak mojej fantazji, ale dziwie się tym peanom pochwalnym. Mnie znudziła już na samym początku, a z każdą stroną było coraz ciężej i ciężej, by przebrnąć do końca. Na plus zaliczyłbym niekiedy celne uwagi, w sam raz nadające się do ulubionych cytatów, co świadczy o przenikliwym umyśle autora. Mimo wszystko, nie polecam, osobiście żałuję, że po nią sięgnąłem. Druga pozycja Marqueza zatarła genialne wrażenie po jego pierwszej książce, którą przeczytałem.
Ocena: 2-/10.

Analogicznie jak do poprzedniej recenzji, drugie spotkanie z Gabriel’em Garcią Marquez’em. Pierwsza książka, „Miłość w czasach zarazy” podniosła wysoko poprzeczkę, a opinia, iż „Jesień patriarchy” jest najlepszą opowieścią tego autora wyśrubowała moje oczekiwania bardzo wysoko. Tematyka poruszana w książce wydawała się bardzo ciekawa, mowa w niej o samotności rządzących,...