Im bliższe sercu słowa autora, tym trudniej chociażby pierwszą literę wymalować. Siedzę przed pustym ekranem, który zapełniam w myślach, przepływają we mnie wszystkie chwile, które odważyły się mnie porwać, tak w zaczytaniu ukrzesłowić, że nagłe ocknięcie było pytaniem: gdzie ja przed chwilą byłam? gdzie błądziłam? w czyją pamięć się przeniosłam i czy ta pamięć już się częścią mojej pamięci nie stała? Bo w ustach mam pełno słów Myśliwskiego, w myślach odkładam wspomnienie na potem, te u kresu życia, kiedy to przyjdzie mi się rozstając ze światem ze śmiercią targować, by chociaż chwile dla siebie wyżebrać na pochwałę życia. Wtedy lżej będzie wypuścić te słowa, niech je pamięć ludzka pozbiera i między siebie podzieli jak swoje wspomnienia, wszystko jest życiem i młodzieniec i starzec jednym życiem żyją, jednakową twarz noszą w swoich wspomnieniach i tę samą miłość. Być może to tylko tęsknota maluje obrazy jakie młodość chciała zapamiętać.

"Jesteśmy mali i wstrętni, a jednak piękni, bo mamy własne twarze"

Myśliwski jawi mi się kimś bliskim, jakbym tego człowieka w swoje życie wpuściła, a może wszyscy których na swej drodze spotykam są książką którą przeczytałam.

Im bliższe sercu słowa autora, tym trudniej chociażby pierwszą literę wymalować. Siedzę przed pustym ekranem, który zapełniam w myślach, przepływają we mnie wszystkie chwile, które odważyły się mnie porwać, tak w zaczytaniu ukrzesłowić, że nagłe ocknięcie było pytaniem: gdzie ja przed chwilą byłam? gdzie błądziłam? w czyją pamięć się przeniosłam i czy ta pamięć już się...