Cóżeś uczyniła, Valentino Fast! – to pierwsze, co przychodzi mi na myśl, gdy wspominam najnowszą część serii „Royal”. O ile wcześniejsze tomy były lekkie, czytało się je z przyjemnością i czekało na kolejne decyzje kandydatów, którzy wybierają damę swego serca, to trzecia odsłona cyklu pozostawia wiele do życzenia. Tak naprawdę mogłoby jej w ogóle nie być, bo nie wniosła do historii nic ciekawego, nie rozwinęła jej. Wręcz przeciwnie – czytanie jej nie należało do najprzyjemniejszych.

Tatiana czuje coś do Phillipa – nie może przestać o nim myśleć, cały czas wspomina ich wspólne spotkania i chce wiedzieć więcej o mężczyźnie, który zdobył jej serce. Boi się jednak, gdyż czuje, że miał on coś wspólnego z wydarzeniami, które rozegrały się w noc, gdy meteoryty uderzyły o kopułę znajdującą się nad Vitterą. Bohaterka ma przeczucie, że stało się wtedy coś ważnego, niestety nie pamięta co. Protagonistkę gryzie mól zakryty, Eliminacje nadal trwają, a Phillip nie ułatwia dziewczynie życia, co chwilę wysyłając jej sprzeczne sygnały. Sytuacji nie poprawia to, że bohaterka zauważa, iż jej ukochany spotyka się z inną uczestniczką show, bynajmniej nie po przyjacielsku. Co zrobi Tatiana? Czy odkryje prawdę o wydarzeniach z feralnej nocy?

Problem z tym tomem polega na tym, że nie wnosi on zbyt wiele do całej opowieści. Ważne wydarzenia dla historii można bowiem policzyć na palcach jednej ręki – autorka niczym nas nie zaskakuje, jedyną ciekawą sceną w całej książce jest ta związana z kolejnym zadaniem do wykonania dla przyszłej wybranki książęcego serca. „Zamek z alabastru” okazał się, przynajmniej jak na tę chwilę, najgorszą częścią serii. Równie dobrze mógłby w ogóle nie powstać.

Akcja? To nie na niej skupia się w trzeciej odsłonie „Royal” autorka. Emocjonujących wydarzeń jest w tym tomie mało, pisarka bardziej bowiem skupiła się na gonitwie uczuć Tatiany, która cały czas myśli o tym, co robi jej Phillip. Niestety Fast zapomniała, że powtarzanie wciąż tych samych sposobów zachowania nie sprawi, że czytelnik nie znudzi się książką. Tatiana nie należy do typu głupiutkich, infantylnych bohaterek, we wcześniejszych tomach potrafiła pokazać pazur, tupnąć nogą i nie zważać na konwenanse. I to było ciekawe. W trzeciej części nadal gra innym na nosie, ale przez to, że cały czas wzdycha do Phillipa i robi do niego maślane oczy, traci zainteresowanie czytelników.

Umówmy się, nikt nie chce patrzeć na to, jak bohaterka staje się ofiarą losu. Raz ukochany złamał jej serce, to normalne w książkach, gdzie wątek miłosny wysuwa się na pierwszy plan. Doszło do drugiego zranienia uczuć – zdarza się. Ale kolejne i następne, i jeszcze jedno… Jeśli cały czas czytamy o tym, jak złym mężczyzną jest Phillip i jak biedna okazuje się Tatiana… cóż, po prostu mamy ochotę zamknąć książkę i zająć się ciekawszą lekturą.

Valentina Fast zapomniała, że nie samym romansem żyje człowiek. Jeszcze gdyby ten wątek miłosny był interesujący, ale nie jest. Autorka stara się pokazać, jak bardzo Tatiana gniewa się na ukochanego i jak bardzo zawodzi on jej oczekiwania. A to, że coś przed nią ukrywa, wiadomo od samego początku „Royal”. Protagonistka powinna wziąć się w garść, prawda bowiem jest taka, że jej relacja z Phillipem jest toksyczna, niezdrowa i lepiej byłoby dla niej omijać chłopaka szerokim łukiem. Dziewczyna powinna skupić się na innym kandydacie, a sama Fast na lepszym prowadzeniu wątków.

„Królestwo ze szkła” i „Kraina z jedwabiu” wciągały, były lekkie, dobrze się je czytało, a myśli bohaterki nie biegły tak jednotorowo. Trzecia część została chyba dodana na siłę, bo seria musi mieć tyle a tyle tomów. Szkoda, bo spodziewałam się po tej książce o wiele więcej.

Monika Doerre