"Łatwiej jest mi wstrzymać oddech niż po prostu oddychać".

Wielokrotnie obserwujemy otaczających nas ludzi z podziwem, a czasami nawet z zazdrością. Widzimy kochającą się rodzinę, życzliwe sobie małżeństwo z uśmiechniętymi dziećmi. Myślimy, że mają cudowne życie, bo stać ich na duży dom i wycieczki. Tymczasem ile to już razy ta piękna otoczka okazywała się życiem na pokaz? Niby życzliwe sobie małżeństwo w domu kłóciło się na potęgę? Kochająca żona żyła w strachu o bezpieczeństwo swoje i dzieci, modląc się, aby niczym nie rozzłościć męża? Ważki na kostce lodu Łucji Wilewskiej to historia, która pokazuje, że pozory bywają złudne. Porusza problem wielu kobiet, ukazuje dramatyzm przemocy rodzinnej, a jednocześnie daje nadzieję.

Główną bohaterką powieści jest Marta Sroka, mieszka ona w Krakowie z dwójką dzieci i mężem Mariuszem. Kobieta nie pracuje, rodzinę utrzymuje mężczyzna, który jest adwokatem. Wydawałoby się, że Marta nie ma powodów do smutku, jednakże jej niby szczęśliwe małżeństwo polega na spełnianiu oczekiwań męża i zgadzaniu się z każdym jego zdaniem. Mariusz jest bowiem człowiekiem nerwowym, wyprowadzony z równowagi potrafi krzyczeć i wyzywać Martę. Sytuacja rodzinna pogarsza się, gdy jedyny żywiciel rodziny zostaje zwolniony z pracy. Jak potoczą się losy kobiety? Co zrobi, gdy na jej drodze stanie inny mężczyzna? Czy małżeństwo przetrwa próbę czasu?

Pisarka wykreowała Martę, jako osobę nieszczęśliwą, wycofaną z życia. Na kartach powieści obserwujemy przemianę tej postaci. Kobieta postanawia sprzeciwić się Mariuszowi, gdy sprawy w ich wspólnym życiu posuwają się za daleko. Stłamszona przez męża kobieta w końcu nabiera odwagi i głośno wypowiada swoje zdanie. Zaczyna realizować się zawodowo i patrzeć na siebie trzeźwym wzrokiem. Zaczyna wierzyć, że zasługuje na szczęście i lepsze traktowanie. Bohaterka jest doskonałym przykładem na to, że wzorce, które mamy w domu rodzinnym kształtują nas od dziecka. A ponadto, że przekonania, które z niego wynosimy, wpływają na nasze przyszłe życie. W tej powieści można stwierdzić, że jak często w życiu bywa, historia zatoczyła koło, bowiem Marta wychowała się w rodzinie, w której alkohol i przemoc były codziennością, znoszoną z pokorą przez jej matkę. Kobieta powiela jej zachowanie – do pewnego czasu.

Interesującą postacią jest również Adam, policjant, który wyciąga do głównej postaci pomocną dłoń, gdy ta najbardziej tego potrzebuje. Bohaterzy poznają się w niespodziewanych okolicznościach. Można rzec, że przeznaczenie maczało w tym palce.

Przyznaję, że bardzo cenię takie powieści. Łucja Wilewska poruszyła trudny temat przemocy zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Opisy rozmyślań Marty są aż na wskroś realne. Idealnie odwzorowują tok myślenia ofiar przemocy. Postępuje się tak, aby przypodobać się oprawcy. Na szczęście bohaterka okazała się silną postacią i umiała przeciwstawić się mężowi.

Fabuła jest ciekawa, niektóre kwestie zaskakują. Ponadto, cała historia ubarwiona jest nutką tajemnicy. Tajemnicy, która dotyczy przeszłości rodziny Marty, a dokładnie jej ojca. Powieść czyta się bardzo szybko. Ja pochłonęłam tę opowieść w jeden wieczór. Plusem jest również wątek paranormalny, który znacznie ubogacił historię. Autorce należą się brawa za to, że umiejętnie wplotła owy wątek w fabułę.

Ważki na kostce lodu Łucji Wilewskiej to powieść wzbudzająca w czytelniku wiele emocji. Od złości po strach, przez szczęście i radość. Nie jest to słodka historia, wręcz przeciwnie, ukazuje realne życie wielu kobiet na całym świecie. Przemoc domowa to poważny problem, nie każdej kobiecie udaje się wyrwać z sideł swojego oprawcy. Ta powieść niesie nadzieję i skłania do refleksji. Choć ja nie utożsamiałam się z bohaterką, to wiem, że wiele kobiet może to zrobić. Postępowanie Marty jest przykładne i może stać się natchnieniem do zmian dla innych kobiet. Łucja Wilewska to autorka, która bardzo mnie zaskoczyła, na pewno przeczytam jeszcze nie jedną jej powieść. Jednak na tę chwilę szczerze polecam Wam Ważki na kostce lodu.

"Łatwiej jest mi wstrzymać oddech niż po prostu oddychać".

Wielokrotnie obserwujemy otaczających nas ludzi z podziwem, a czasami nawet z zazdrością. Widzimy kochającą się rodzinę, życzliwe sobie małżeństwo z uśmiechniętymi dziećmi. Myślimy, że mają cudowne życie, bo stać ich na duży dom i wycieczki. Tymczasem ile to już razy ta piękna otoczka okazywała się życiem na pokaz?...