Tomy III i IV powieści dzieją się już podczas słynnego roku 1812 związanego z wyprawą Napoleona na Rosję, poza epilogiem, który przedstawia nam dalsze losy bohaterów. Części te wydają mi się słabsze od dwóch poprzedniczek. Przede wszystkim Tołstoj zaczyna filozofować, pokazuje on czytelnikowi swój pogląd na historię, na Napoleona czy cara Aleksandra I. Autor tak jakby uciekał od swoich bohaterów, punkt ciężkości w fabule przesunął się w kierunku hrabiego Bezuchowa, który staje się główną postacią powieści. Widać też spore różnice chociażby w opisach batalistycznych. Tołstoj był bardzo mocno krytykowany przez weteranów za swój opis bitwy pod Borodino. Literacko trudno się do czegoś przyczepić (w końcu to powieść, a nie książka historyczna), natomiast jest to jednak mitologia. Przedstawienie bitwy jako biegu historii, gdzie główne postacie są tylko marionetkami losu nie do końca przypadło mi do gustu. Dowódcy to ciamajdy, którzy nie panują nad polem bitwy poddając się przeznaczeniu, w którym górą musiał być Kutuzow. Weterani narzekali, że Tołstoj całkowicie pominął czynnik ludzki, odmalował "obraz bez aktorów". Mi do gustu bardziej przypadł opis bitwy pod Austerlitz czy Schongraben znany z pierwszych dwóch tomów. Książka jest świetna, ale wydaje mi się również trochę przeciągnięta i niedokończona, tak jakby Tołstojowi trochę brakło już pomysłu.

Tomy III i IV powieści dzieją się już podczas słynnego roku 1812 związanego z wyprawą Napoleona na Rosję, poza epilogiem, który przedstawia nam dalsze losy bohaterów. Części te wydają mi się słabsze od dwóch poprzedniczek. Przede wszystkim Tołstoj zaczyna filozofować, pokazuje on czytelnikowi swój pogląd na historię, na Napoleona czy cara Aleksandra I. Autor tak jakby...