Dziesięciopowieściowy cykl (nie licząc prequelu) o komisarzu Wistingu w wyniku radosnej polityki wydawniczej zamyka, oczywiście, pozycja numer pięć. Polskiemu wydawcy gratuluję oryginalnego poczucia humoru, serdecznie pozdrawiam i załączam różne wyrazy.
„Nocny człowiek” to moim zdanie jedna z najmniej udanych powieści tej serii. Nie porwał mnie oklepany wątek morderstw z narkotykami i rasizmem w tle. Na dodatek Horst tym razem jeszcze bardziej niż zwykle wyeksponował denerwujące dziennikarskie śledztwo Line, usuwając w cień Wistinga. Ale za to zafundował mu służbową wyprawę do Afganistanu. Jakichś szczególnych zwrotów akcji, napięcia czy suspensu u Horsta nie ma co oczekiwać, więc i tu nie mogło być inaczej.
A jednak i tak niezmiennie dobrze mi się czyta książki tego autora. Zdecydowanie odpowiada mi jego styl i sposób pisania. Trochę przewrotnie napiszę, że wyżej oceniam tę książkę jako powieść obyczajową niż jako kryminał. Jestem pewien, że czytając cały cykl w kolejności chronologicznej miałbym szansę właściwie odebrać całą jego warstwę obyczajową i pewnie oceniłbym go znacznie lepiej.

Dziesięciopowieściowy cykl (nie licząc prequelu) o komisarzu Wistingu w wyniku radosnej polityki wydawniczej zamyka, oczywiście, pozycja numer pięć. Polskiemu wydawcy gratuluję oryginalnego poczucia humoru, serdecznie pozdrawiam i załączam różne wyrazy.
„Nocny człowiek” to moim zdanie jedna z najmniej udanych powieści tej serii. Nie porwał mnie oklepany wątek morderstw z...