Kiedy dostałam tę książkę sądziłam, że nie może być dobra, ponieważ ma tylko 74 strony.
Moje zdanie zmieniło się w momencie, w którym zaczęłam ją czytać.
Aleksandra Bartosik pokazała nam wspaniałą i wzruszającą historię w formie 19 listów i wiersza, dużo mówiącego wiersza.
Główna bohaterka zostawiła swojego ukochanego, wyjechała i przez wiele tygodni chodziła od domu do domu by znaleźć schronienie. W końcu trafiła do pani B. to jej pierwszej zwierzyła się ze wszystkiego. Starsza kobieta pomogła zabłąkanej dziewczynie - doradziła i znalazła pracę - tak trafiła do domu Amelki.
Podczas czytania uroniłam wiele łez, zachowanie chorego, nastoletniego dziecka było dla mnie niesamowite. Mimo tego, że dziewczynka miała jedenaście lat udzielała wspaniałych rad i wiele rozumiała. Jej postać doskonale podsumowują dwa zdania:
,,Amelia była kobietą, która nie zdążyła zakwitnąć. Zbyt szybko uschła, zostawiając po sobie przemyślenia i tęsknotę za jej fioletową chustą na łysej głowie."
Jej pogląd na świat to coś, co najbardziej mnie w niej urzekło, w końcu, która jedenastolatka potrafiłaby powiedzieć te słowa?
,,To niesprawiedliwe, że doceniamy życie dopiero wtedy, gdy je tracimy. A najgorsze jest to, że ja wkrótce umrę, a ci wszyscy ludzie dalej będą żyli - wiecznie niezadowoleni i nieświadomi, jakie ich życie może być piękne. Każdego dnia będą wstawać i myśleć o sprawach przyziemnych i zupełnie błahych, nie zdając sobie sprawy, że marnują swój czas. Będą wegetować zagubieni w codzienności, nie rozumiejąc, jakim darem jest to, że mogą chodzić i oddychać. Poznają prawdę, gdy będą umierać. I dopiero wtedy uświadamiają sobie, jakim ogromnym prezentem jest życie i ile daje ono możliwości, a oni żadnej z nich ne wykorzystali."
Ta mała dziewczynka miała ogromny wpływ na życie głównej bohaterki, na to czym później się zajęła oraz na jej sposób myślenia i postrzegania świata.
Wydaje mi się, że często będę wracać do tej książki, do tej miłości, o której opowiadała, do chorób, zmagania się z życiem. Ta książka naprawdę zmusza do myślenia.

Kiedy dostałam tę książkę sądziłam, że nie może być dobra, ponieważ ma tylko 74 strony.
Moje zdanie zmieniło się w momencie, w którym zaczęłam ją czytać.
Aleksandra Bartosik pokazała nam wspaniałą i wzruszającą historię w formie 19 listów i wiersza, dużo mówiącego wiersza.
Główna bohaterka zostawiła swojego ukochanego, wyjechała i przez wiele tygodni chodziła od domu do...