Ach, te wywiady. Wielkie kolubryny od strony do strony, krótkie wycinki tworzone na szybko i narracje, bardziej przypominające opowieść niż słownego ping-ponga. Uwielbiam je wszystkie, sycąc się słowami, bon motami, przebłyskami geniuszu, smaczkami dalekimi od nudy. Nawet przeciętny pytający może je uzyskać, jeśli ma po drugiej stronie odpowiedniego rozmówcę. Czy istnieje zaś bardziej atrakcyjny rozmówca niż czynny alkoholik, erotoman i indywidualista Charles Bukowski?

Sam odpowiem sobie na to pytanie – pewnie tak, ale Bukowski należy do ścisłego grona osób, z którymi warto by przeprowadzić rozmowę rzekę. Tutaj tak dobrze nie ma, pojawia się za to wybór wywiadów przeprowadzonych od chwili zaistnienia na literackim poletku tego jedynego w swoim rodzaju brzydala, aż po leniwe leżenie brzuchem do góry w pięknej posiadłości, acz z wciąż ogromnym apetytem na słowa, spływające pośród drgnięć grdyki pobudzanej wysokoprocentowymi trunkami przy dźwiękach muzyki klasycznej. Taki tam dekadencki obrazek.

A jak te mniej lub bardziej czułe wymiany zdań wypadają? Różnie, tak różnie, że nie sposób przytoczyć lepszych czy gorszych. W każdej trafi się jakiś smacznek, błyskotliwość tak wrednie doskonała, że oślepia z siłą halogenu. Aby się jednak do niej dokopać, trzeba przebrnąć przez znane fakty, jak miejsce urodzenia, ulubionych autorów bądź ukochanych, którzy z czasem okazali się rozczarowaniem, i tym podobne samograje. Na początku wydaje się to fascynujące, ale potem chce się już włączyć przewijanie, by nie tracić czasu na to samo.

Tyle że tak dobrze nie ma i trzeba trochę cierpliwości, bo zwyczajnie warto. Rzecz jasna są tu i perełki, jak wspomniane na wstępie krótkie opowiadania czy przerywniki dość monotonnej formuły pytanie – odpowiedź. Jednak większość zawartych w tym zbiorze rozmów, oprócz ciekawostek światopoglądowych czy niespodziewanych wolt w dyskusji, raczej nie zaskakuje. Przypomina żmudne postępowanie poszukiwacza złota wypatrującego ozdrowieńczego blasku.

Czy warto poświęcić swój czas, by zgłębiać te treści? To zależy. Jeśli należycie do fanów Bukowskiego, będzie to dla Was niezły materiał do poszerzenia wiedzy o nim i sprawdzenia, jak z upływem lat, powoli, acz zauważalnie, coś się zmienia w tym radykale. Jeśli jednak jest to przypadkowa lektura, lepiej się trochę zastanowić. Niby czyta się szybko, ale zdarzają się chwile monotonii, podczas których łatwo odłożyć tę książkę na półkę i już do niej nie wrócić. Najlepiej byłoby ją czytać kawałkami, traktując jako odskocznię od bardziej angażujących pozycji. Czytana ciągiem sprawdza się średnio, z doskoku może lepiej zadziałać i dostarczyć kilku myśli wartych zastanowienia czy cytatów, które sprawią, że będziecie piać z zachwytu lub zgrzytać zębami z zazdrości.

Patryk Rzemyszkiewicz