Brytyjski klasyk. Jednak zdecydowanie nie Bentley. Nastrój debiutu Adama Kaya oscyluje gdzieś między społecznie zaangażowanym kinem Mike’ Leigh i Kena Loacha a ciepłym, nieco wisielczym, tzw. angielskim humorem znanym choćby z „Czterech wesel i pogrzebu” „To właśnie miłość” czy „Dziennika Bridget Jones”. Z tym ostatnim łączy „Będzie bolało” więcej. Kay zastosował metodę Helen Fielding i zbudował swoją historię na zasadzie dziennika. Tyle, że zrobił to mniej literacko. Pewnie z racji aktualnie wykonywanej roboty – jest scenarzystą seriali komediowych i standuperem – autor „Będzie bolało” leci od skeczu do skeczu, jakby każdy dzień był jego kolejnym estradowym numerem. Zamiar ambitny, wykonanie takie sobie. Są tu momenty naprawdę zabawne i poruszające (często jednocześnie), ale za dużo fragmentów puszczonych, dopisanych chyba tylko po to, żeby wypełnić zakontraktowaną objętość książki. Bardzo nierówne są też serwowane przez Kaya żarty. Kilka naprawdę robi wrażenie, ale większość to niestety suchary, tanie dowcipasy, które nijak nie pasują do przesłania książki – apelu o szacunek i docenienie pracy młodych brytyjskich lekarzy i szpitalnego personelu, ludzi przepracowanych i coraz gorzej opłacanych, Co gorsza, im bliżej finału, czyli właśnie tego przesłania, robi się coraz gorzej. Kay wyraźnie gubi melodię – dowcipasy stają się coraz słabsze i pojawia się patos, który dziwne zgrzyta w zderzeniu z początkowymi rozdziałami książki. Zaczyna pobrzmiewać jakaś fałszywa nuta i to mimo tego, że mamy świadomość, że to relacja z pierwszej ręki, bo autor był młodym brytyjskim lekarzem, a jego dziennik nie jest tworem artystycznym tylko – przynajmniej tak twierdzi Kay – zbiorem autentycznych notatek wycieńczonego medyka.
To nie jest najlepsza książka ostatnich miesięcy, ale warto ją przeczytać. I to nie tylko dlatego, że brytyjski humor, nawet nie najwyższych lotów, jest zawsze w cenie. Po pierwsze po to, by zobaczyć, że z naszą służbą zdrowia nie jest najgorzej. Po drugie, żeby docenić pracę często irytujących nas, oskarżanych o lenistwo i interesowność, lekarzy. I wreszcie po to, by zobaczyć, jak bardzo różnimy się od Brytyjczyków. Nie tak dawno ukazali się „Mali bogowie” – dwa tomy reportażu Pawła Reszki poświęconego naszej służbie zdrowia. To kawał świetnego dziennikarstwa utrzymany w typowo polskim, ponuro-elegijnym, nastroju. Świat tu jest pomalowany na czarno, trudno nawet znaleźć szarość. Adam Kay, choć nie jest nawet w części tak dobrym pisarzem jak Reszka, potrafi bawić się kolorem. Może idę za daleko, ale czytając „Będzie bolało” pomyślałem, że nic dziwnego, iż Wielka Brytania, choć pogrążona w kryzysie, uważana jest za mocarstwo, a Polska, choć od lat kwitnie, do mocarstwowości tylko wiecznie aspiruje. Mocarstwowość to stan ducha. Także w literaturze.

Brytyjski klasyk. Jednak zdecydowanie nie Bentley. Nastrój debiutu Adama Kaya oscyluje gdzieś między społecznie zaangażowanym kinem Mike’ Leigh i Kena Loacha a ciepłym, nieco wisielczym, tzw. angielskim humorem znanym choćby z „Czterech wesel i pogrzebu” „To właśnie miłość” czy „Dziennika Bridget Jones”. Z tym ostatnim łączy „Będzie bolało” więcej. Kay zastosował metodę...