Długo zastanawiałam się nad oceną dla tej książki, co raczej mi się nie zdarza. Albo mi się coś podoba, albo nie. Ewentualnie może być średnio, a tutaj ocena oscylowała między 0 a 10.
Na początku myślałam tak:
dno totalne i bełkot. Treść przypomina denną komedyjke w stylu Olgi Rudnickiej. Całość mogłaby obronić się stylem, ale czytało się to ciężko ze względu na płytką fabułę.
Rzuciłabym to to w kąt, ale żem skąpa, a za książki polskie na obczyźnie płaci się jak za zboże, postanowiłam zmęczyć do końca. A że cenie pana Andrzeja Saramonowicza, to spodziewałam się po Pokraju czegoś więcej.
No i tak myślałam, czytając do końca, a teraz mam ogląd na całość i myślę, że się pomyliłam, że jednak było trochę zabawnie, przez łzy oczywiście, obserwując sytuację polityczną w naszym, jeszcze kraju, nie Pokraju. A może już jednak Pokraju... Trzeba mieć talent, żeby tak ładnie językowo ubrać całą powieść, no ale ten temat przewodni, panowie w średnim wieku, podający się za reżyserów, żeby zarwać młode dupy? Panie Andrzeju, really? To już było nie raz i nie dwa. Wiem, że nie o to chodzi w tej powieści, ale...

Długo zastanawiałam się nad oceną dla tej książki, co raczej mi się nie zdarza. Albo mi się coś podoba, albo nie. Ewentualnie może być średnio, a tutaj ocena oscylowała między 0 a 10.
Na początku myślałam tak:
dno totalne i bełkot. Treść przypomina denną komedyjke w stylu Olgi Rudnickiej. Całość mogłaby obronić się stylem, ale czytało się to ciężko ze względu na płytką...