48/2021 (A)

48/2021 (A)

Maleńkie, senne miasteczko gdzieś we Flandrii. Ludzie żyją tu bez wielkich namiętności, ale też bez wielkich smutków i problemów. Do czasu – doktor Ox postanawia własnym kosztem rozjaśnić życie mieszkańców i zbudować system latarni gazowych. I to w dodatku latarni zasilanych gazem tlenowdorowym! Tylko jego intencje wcale takie czyste nie są i życie spokojnych obywateli nabierze rumieńców.

„Kaprys doktora Oxa” to krótkie opowiadanie (audiobook trwa niecałe 3h),ale i w nim można znaleźć charakterystyczne cechy stylu Verne’a – dużo opisów, lekki nastrój grozy i do tego teorie naukowe wykorzystane w fantastyczny sposób. Mi serce skradł opis elektrolizy wody – bajka! Idealna lektura na stanie w kolejce 😉

Maleńkie, senne miasteczko gdzieś we Flandrii. Ludzie żyją tu bez wielkich namiętności, ale też bez wielkich smutków i problemów. Do czasu – doktor Ox postanawia własnym kosztem rozjaśnić życie mieszkańców i zbudować system latarni gazowych. I to w dodatku latarni zasilanych gazem tlenowdorowym! Tylko jego intencje wcale takie czyste nie są i życie spokojnych obywateli...

Dobrze jest czytać. Ważne, że się czyta. I czy się zna to, co powszechnie uznawane jest za "klasykę gatunku", czy czyta się najpopularniejszych, najbardziej uznanych autorów, jest dla mnie mniej istotne. Sama nie przerobiłam większości tego, co jest "klasyczne". Ale czasem się chce. A że nie koniecznie mam wtedy ochotę na długie audiobooki czy grube tomiszcza, trafiło tym razem na tę krótką pozycję.
I dobrze. Przyjemne, przywodzące na myśl czasy szkolne, kiedy czytało się lektury, a jednak inne, bo do zbioru tychże nienależące. Lubię ten sposób pisania, w którym narrator wie, że odnosi się do czytelnika i też nawiązuje bezpośrednio do niego. Jest to już raczej zapomniana forma, a przyjemna dla ucha. Takie mrugnięcie oczkiem do czytelnika.
W połączeniu z pieczołowitą i zaskakującą wiedzą Verna, którą wplata w swoje powieści, to przyjemna lektura/słuchowisko w czasie wolnym.

Dobrze jest czytać. Ważne, że się czyta. I czy się zna to, co powszechnie uznawane jest za "klasykę gatunku", czy czyta się najpopularniejszych, najbardziej uznanych autorów, jest dla mnie mniej istotne. Sama nie przerobiłam większości tego, co jest "klasyczne". Ale czasem się chce. A że nie koniecznie mam wtedy ochotę na długie audiobooki czy grube tomiszcza, trafiło tym...

Dobrze jest czytać. Ważne, że się czyta. I czy się zna to, co powszechnie uznawane jest za "klasykę gatunku", czy czyta się najpopularniejszych, najbardziej uznanych autorów, jest dla mnie mniej istotne. Sama nie przerobiłam większości tego, co jest "klasyczne". Ale czasem się chce. A że nie koniecznie mam wtedy ochotę na długie audiobooki czy grube tomiszcza, trafiło tym razem na tę krótką pozycję.
I dobrze. Przyjemne, przywodzące na myśl czasy szkolne, kiedy czytało się lektury, a jednak inne, bo do zbioru tychże nienależące. Lubię ten sposób pisania, w którym narrator wie, że odnosi się do czytelnika i też nawiązuje bezpośrednio do niego. Jest to już raczej zapomniana forma, a przyjemna dla ucha. Takie mrugnięcie oczkiem do czytelnika.
W połączeniu z pieczołowitą i zaskakującą wiedzą Verna, którą wplata w swoje powieści, to przyjemna lektura/słuchowisko w czasie wolnym.

Dobrze jest czytać. Ważne, że się czyta. I czy się zna to, co powszechnie uznawane jest za "klasykę gatunku", czy czyta się najpopularniejszych, najbardziej uznanych autorów, jest dla mnie mniej istotne. Sama nie przerobiłam większości tego, co jest "klasyczne". Ale czasem się chce. A że nie koniecznie mam wtedy ochotę na długie audiobooki czy grube tomiszcza, trafiło tym...