Podziemny świat nie jest jakos specjalnie wyrafinowany, jest natomiast bardzo brutalny. Chciałoby sie powiedzieć iż główny bohater ma na sobie "brzemię białego czlowieka" i za wszelką cene stara się ukształtować Pellucidar na swoją modłę. Niepokorni gina setkami i to w imię cywilizacji, którą SDawid im niesie. Troszeczke przypomina to opisy kolonizacji, gdzie trup ściele się gęsto ale bezrefleksyjnie, wszak to dzikusy, którymi nie warto sobie zaprzątać głowy. Lektura jest dobrze napisana, przygoda goni przygodę i na popołudnie przy herbacie w sam raz.

Podziemny świat nie jest jakos specjalnie wyrafinowany, jest natomiast bardzo brutalny. Chciałoby sie powiedzieć iż główny bohater ma na sobie "brzemię białego czlowieka" i za wszelką cene stara się ukształtować Pellucidar na swoją modłę. Niepokorni gina setkami i to w imię cywilizacji, którą SDawid im niesie. Troszeczke przypomina to opisy kolonizacji, gdzie trup ściele...

Trochę jak Conan, ale bez tej lekkości. Przygodówka napisana z dość paternalistycznej perspektywy.

Trochę jak Conan, ale bez tej lekkości. Przygodówka napisana z dość paternalistycznej perspektywy.

Właśnie po takie lekkie i szybkie pozycje sięgam, aby się zrelaksować i oderwać od codzienności. Twórczość Burroughsa zawsze mnie fascynuje i nigdy jeszcze mnie nie zawiodła.

Właśnie po takie lekkie i szybkie pozycje sięgam, aby się zrelaksować i oderwać od codzienności. Twórczość Burroughsa zawsze mnie fascynuje i nigdy jeszcze mnie nie zawiodła.

Pamiętacie takie staromodne wyrażenie „koszałki opałki”? Mam takie właśnie skojarzenie w stosunku do lektury drugiego tomu przygód w Pellucidarze. Przez znakomitą większość tej książki jakieś uzbrojone po zęby białasy uganiają się za półnagimi autochtonami (zazwyczaj w celu zdobycia równie półnagiej połowicy). A potem sytuacja się odwraca: półnadzy tubylcy uganiają się za białasami, którym „wyszła” amunicja do ich broni palnej, aby odebrać im te „ciężko zapracowane” laski.

Pewnie, że „Pellucidar” ma ponad 100 lat, że jest czystą pulp-fiction. But I am too old for this $hit.

Pamiętacie takie staromodne wyrażenie „koszałki opałki”? Mam takie właśnie skojarzenie w stosunku do lektury drugiego tomu przygód w Pellucidarze. Przez znakomitą większość tej książki jakieś uzbrojone po zęby białasy uganiają się za półnagimi autochtonami (zazwyczaj w celu zdobycia równie półnagiej połowicy). A potem sytuacja się odwraca: półnadzy tubylcy uganiają się za...

Stara dobra fantasy. Książkę czyta się bardzo szybko, bo główny bohater przygody w świecie Pellucidar, przeżywa wręcz z astronomiczną szybkością. Autor przenosi nas do rozległego świata pełnego kontynentów, wysp i oceanów znajdującego się w głębi naszej planety. W czasy prehistoryczne pełne dzikich prymitywnych plemion, dzikich zwierząt, stworów i rządzącym światem gadopodobnych osobników, dla których rasa ludzka jest traktowana jak niewolnicy.

Stara dobra fantasy. Książkę czyta się bardzo szybko, bo główny bohater przygody w świecie Pellucidar, przeżywa wręcz z astronomiczną szybkością. Autor przenosi nas do rozległego świata pełnego kontynentów, wysp i oceanów znajdującego się w głębi naszej planety. W czasy prehistoryczne pełne dzikich prymitywnych plemion, dzikich zwierząt, stworów i rządzącym światem...

Jestem stary.
Wiem, że to do cecha gatunku, ale jak bohater wręcz potyka się o samych książąt, księżniczki, wodzów, lub ewentualnie ich synów, to już trochę mnie razi :P
Dodam, że jak miałem 15 lat i w "fantastyce" Pellucidar czytałem, to byłem wniebowzięty :D
Tak, czy inaczej kolejne tomy to i tak pozycja obowiązkowa - wszak szczenięce marzenia należy spełniać

Jestem stary.
Wiem, że to do cecha gatunku, ale jak bohater wręcz potyka się o samych książąt, księżniczki, wodzów, lub ewentualnie ich synów, to już trochę mnie razi :P
Dodam, że jak miałem 15 lat i w "fantastyce" Pellucidar czytałem, to byłem wniebowzięty :D
Tak, czy inaczej kolejne tomy to i tak pozycja obowiązkowa - wszak szczenięce marzenia należy spełniać