Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młode SF, jeszcze tak naiwnie idealistycznze, pozbawione psychoz towarzyszących kolejnym twórcom. I tak pieknie niedopasowane do realiów, jakie już teraz znamy, po pierwszych astronautach i kosmonautach, i po wszystkich doświadczeniach długiego XX wieku... Miło jest wrócić do świata, w którym życie na Marsie jest prawdziwe, a kontakt nie musi skończyć się Lemowskim Fiaskiem. brak analiz chemicznych i doświadczalne kopanie marsjanina, żeby sprawdzić, jak się porusza też są przyjemną odskocznią od przeintelektualizowanych nowszych pozycji. SF może nie być alegorią istniejącego świata i nie nudzić, jak się okazuje. Ale być może dotyczy to tylko starych pozycji? Nowe, pisane dla pisania, będące po prostu czytadłami bez drugiego dna - nudzą.