Szymona Hołownię uwielbiałam głównie za jego felietony w "Newsweeku", które czytywałam doprawdy namiętnie. Dotychczas nie miałam okazji przeczytać żadnej jego książki, więc nie chcąc wyrabiać sobie opinii recenzjami, sięgnęłam po prostu po pierwszą z brzegu.

Choć recenzje letnie (jeśli chodzi o ich temperaturę) czyta się najgorzej, to ta recenzja będzie letnia. Bo i takie są moje uczucia wobec tej książki: mieszane, bardzo mieszane. Z jednej strony - jest to pozycja interesująca, będąca kompendium podstawowej wiedzy o Kościele, ale wiedzy podanej w sposób zabawny, a przy tym pozbawiony moralizatorstwa, według którego katolicyzm jest jedyną słuszną drogą życiową. Z drugiej - są momenty wyraźnie słabsze, przegadane, według mnie - niepotrzebnie.

Hołownia już w swoich felietonach dał poznać, że o Kościele potrafi pisać z humorem, co w naszym kraju jest zjawiskiem rzadkim i tym bardziej docenianym, bo zwykle wypowiedzi na ten temat są po prostu skrajne, dobre lub złe - w zależności od strony, która się wypowiada. Hołownia ma zaś niezły dar, bo mówi w sposób zabawny, dowcipny wręcz i prostym językiem, często o rzeczach dość trudnych. Niestety, ten jego humor czasem zawodzi i niektóre hasła w tej książce są po prostu nudne, a niektóre zupełnie niepotrzebne - szczególnie, jeśli to książka dla "średnio zaawansowanych". Przy tym, czasem Hołownia używa łacińskich zwrotów i skomplikowanych zwrotów, które nie zawsze tłumaczy (na szczęście, można sięgnąć do internetowych zasobów).

Wielką zaletą tej książki jest jej forma, bo książkę można czytać dosłownie wszędzie. Jedno hasełko nie zajmie nam więcej niż kilka minut, a wiedza - przynajmniej większość - zawarta w tej książce może się okazać przydatna. Ode mnie plus za to, że Hołownia nie boi się ujawniać własnego zdania na dany temat i nie jest wobec Kościoła zupełnie bezkrytyczny.

Już temat mówi, że jest to książka dla wierzących. Hołownia napisał całkiem zgrabny leksykon pojęć, które czasem znamy, a czasem słyszymy pierwszy raz. Książka na tyle dobra, że z pewnością sięgnę po kolejne pozycje jego autorstwa.

Recenzję książki można znaleźć także na blogu kulturka-maialis.blogspot.com

Szymona Hołownię uwielbiałam głównie za jego felietony w "Newsweeku", które czytywałam doprawdy namiętnie. Dotychczas nie miałam okazji przeczytać żadnej jego książki, więc nie chcąc wyrabiać sobie opinii recenzjami, sięgnęłam po prostu po pierwszą z brzegu.

Choć recenzje letnie (jeśli chodzi o ich temperaturę) czyta się najgorzej, to ta recenzja będzie letnia. Bo i takie...