Czytając tę książkę tak naprawdę trzymamy w dłoni opowieść pewnego człowieka, który na kartki rozlał gorącą wyobraźnię, który ją uformował, który pozostawił ją aby ostygła i który nadał jej odpowiedni kształt i wymowę. Czytając tę książkę tak naprawdę trzymacie skarb, jakim jest wyobraźnia.

"Rzeczywistość często zawodzi, gdy chodzi o drobne, przynoszące satysfakcję detale."

Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, czegoś gorszego, niezadowalającego, a czytając tę książkę spotkałem coś zabawnego, a jednocześnie smutnego, coś wspaniałego i okropnego za razem, coś, co chciało, by się wyrzucić przez okno, a jednocześnie czytać całymi dniami, coś nieskończonego, niemającego końca, a jednocześnie skończonego.

"Czasem się śmiejemy, bo nie mamy już siły na płacz."

Jest pewna wyspa na oceanie Pelagialnym, gdzie mieszkał Mau wraz z całą rodziną i wioską. Mieszkał... Nie wiem, po prostu się zgubiłem. Historia mnie uwiodła wciągnęła mnie i... Sami pewnie wiecie jakie to jest uczucie, kiedy kończy się książkę, bardzo dobrą książkę, a ona zostawia w was wielką przepaść, niedosyt. Jak się pozbierać po takim ciosie? Kiedy skończyłem ją czytać usiadłem, rozejrzałem się, położyłem i zacząłem myśleć. O wszystkim i jednocześnie o niczym. Terry Pratchett mnie zdenerwował, wyprowadził z równowagi takim zakończeniem. Tym realizmem... To mnie przerosło.

"Niektórzy ludzie mają tylko jedną właściwą chwilę na właściwe słowo."

Emocje. Podczas czytanie tej książki doświadcza się ich wielu. Naprawdę można by opisać całą paletę uczuć, ale... Szczęście na pewno szczęście. Smutek, on też. Rozbawienie, a papuga jego symbolem. Ale podczas czytania ja doświadczyłem także rozczarowania zakończeniem i taką nudą, która przejawiała się w niektórych fragmentach tekstu.

"Trzeba całego życia, żeby nauczyć się umierać."

Nie napiszę, że warto przeczytać tę książkę, bo tego ty sam się dowiesz, kiedy ją przeczytasz. Ja mogę ci tylko powiedzieć, że ta historia jest... naprawdę wspaniała. Nie umiem określić w jednym zdaniu jaka jest książka, bo nie da się tego zrobić. Przeczytaj książkę, a na pewno będziesz czuł to co ja. Wielkie przerażenie, szczęście, smutek, zazdrość...

Przeczytaj, poczuj i zapamiętaj. Wczuj się w Nację.

Pozdrawiam Dawodi

Czytając tę książkę tak naprawdę trzymamy w dłoni opowieść pewnego człowieka, który na kartki rozlał gorącą wyobraźnię, który ją uformował, który pozostawił ją aby ostygła i który nadał jej odpowiedni kształt i wymowę. Czytając tę książkę tak naprawdę trzymacie skarb, jakim jest wyobraźnia.

"Rzeczywistość często zawodzi, gdy chodzi o drobne, przynoszące satysfakcję...