Rewelacyjna, cudowna, basniowa... Tak własnie można podsumować "Nację" Terry'ego Pratchetta. Nacja to powieść spoza cyklu o Świecie Dysku. Jednkaże mimo iż książka skierowana jest raczej do młodszego odbiorcy, to nie oznacza to jednak, że dojrzalszy czytelnik nie znajdzie tu czegoś dla siebie. Jak pisze sam autor o swojej powieści: „to książka, która wymaga myślenia”. Pod osłoną spełnionej tragedii Pratchett zadaje wiele prostych, a jednak budzących wątpliwości pytań.

Rzecz dzieje się w okolicach drugiej połowy XIX wieku, w równoległym świecie, jendak łudząco podobnym do naszego. Główny bohater, nastoletni chłopiec o imeniu Mau, mieszkaniec małej wyspy (tytułowej Nacji) zagubionej pośrodku Wielkiego Południowego Oceanu Pelagialnego. Czytelnik poznaje go podczas obrzędu przemiany z chłopca w prawdziwego mężczyznę. Zaszczytne miano dojrzałego osobnika, można było zyskać tylko po samotnym, kilkutygodniowym pobycie na tzw. Wyspie Chłopców, gdzie trzeba było sobie radzić, mając do dyspozycji jedynie nóż. Po powrocie z tej szkoły przetrwania na „jeszcze chłopca” mieli czekać wszyscy mieszkańcy wyspy, by uroczyście go przywitać, dokończyć obrządek, co uczyniłoby go „już mężczyzną”. Mau miał jednak ogromnego pecha (lub też szczęście). Jego powrót przypadł na „dzień, w którym skończył się świat”. Wielka Fala zniszczyła wszystko, co kochał, wszystko, do czego wracał. Na wyspie nie zastał nikogo.

Ta z pozoru przygnębiająca sytuacja „bez wyjścia” to jednocześnie motyw znany z typowej, postapokaliptycznej lektury. Punktem organizacyjnym historii jest więc ogromny kataklizm, który pozostawia samego sobie, zagubionego bohatera, „wpuszczonego” w żałobny świat zniszczonej cywilizacji. Mau stanął więc przed wielkim wyzwaniem. Przejmujący jest opis niedojrzałego jeszcze chłopca, który zmuszony jest „grzebać” w oceanie ciała, których nie zabrała ze sobą Wielka Fala. Trupy zaplątane w gałęzie, wystające z błota i liści sztywne, zszarzałe ręce, a równocześnie znajome i ukochane twarze – uporanie się z tą przerażającą rzeczywistością było pierwszym zadaniem dla ocalałego chłopca. I wtedy na drodze głównego bohatera pojawia się... główna bohaterka- Daphne (Ermintruda). I świat bnabiera kolorów. Bo jak mówi sam Mau „jeden człowiek jest nikim, a dwoje to już nacja”. Autor porusza wątek samotności, która odbiera wszelką nadzieje, że człwowiek chce się zanurzyć w otchłani oceanu. Pratchett w swej powieści bardzo szeroko podejmuje również wątek wiary. Zadaje odwiecznie nurtujące pytania: dlaczego? Jeżeli istnieją jacyś bogowie, to czemu na to pozwalają? Czemu ja, nie on? Dlaczego bogowie nie dają żadnych znaków, byśmy mogli wiedzieć, że istnieją? Czym zawiniłem, że tak cierpię czyli pospolite „za jakie grzechy?”

„Nacja” jest zatem małym traktatem filozoficznym dla młodych czytelników. Z drugiej jednak strony jest książką przygodową, gdzie apokalipsa w skali mikro jest przyczyną zbudowania akcji nawiązującej do klasyki powieści awanturniczej, z gatunku Robinsona Crusoe, Władcy Much czy Podróży Guliwera.

Powieść Pratchetta napisana jest prostym i przystępnym językiem. Czyta się ją szybko, nie tylko ze względu na świetny warsztat pisarski autora, ale dzięki szeregowi przygód, jakie przyjdzie przeżywać czytelnikowi wraz z bohaterami. Jest ciekawą pozycją literaturową, na którą nie stracimy zbyt dużo czasu, a warto jednak przyjrzeć się światu Nacji zbudowanemu na stereotypach. Polecam

Rewelacyjna, cudowna, basniowa... Tak własnie można podsumować "Nację" Terry'ego Pratchetta. Nacja to powieść spoza cyklu o Świecie Dysku. Jednkaże mimo iż książka skierowana jest raczej do młodszego odbiorcy, to nie oznacza to jednak, że dojrzalszy czytelnik nie znajdzie tu czegoś dla siebie. Jak pisze sam autor o swojej powieści: „to książka, która wymaga myślenia”. Pod...