Paweł Tuchlin to polski seryjny morderca, działający w okolicach Gdańska w latach 1975–1983. Milicja nadała mu pseudonim Skorpion. Tucholin pozbawił życia 9 kobiet i usiłował zabić 11 kolejnych, nie do wszystkiego się przyznał, ale udowodniono mu wystarczająco wiele, by zawisnął.

Ostatnio zauważyłam swego rodzaju modę na reportaże o polskich seryjnych mordercach. Sama czytałam Wampira z Zagłębia, Bestię i Kryptonim „Frankenstein”. I może dlatego, że Skorpion był kolejną pozycją o polskim seryjnym mordercy, którą w ostatnim czasie czytałam, nie zrobił na mnie zbyt wielkiego wrażenia – ani pod względem treści, ani formy.

Krzysztof Wójcik z pewnością wykonał mnóstwo pracy, by napisać tę książkę. Przekopał się przez akta sprawy, dotarł nawet do informacji wcześniej niepublikowanych. Podjął pewien wysiłek, by zróżnicować język i całą historię – poznajemy ją z kilku perspektyw: napadanych kobiet, samego mordercy, jak również milicjantów prowadzących sprawę i oskarżonych. Fragmenty pisane z perspektywy Tucholina są wyróżnione kursywą i stylizowane językowo. Mimo całej tej różnorodności lektura okazała się dla mnie dość nużąca, a to za sprawą powtarzalności. Wójcik nie zanudzał może szczegółami tak mocno jak Semczuk, ale Tucholin zamordował 9 kobiet i okaleczył 11 kolejnych, a czytanie 20 razy o tym samym, może się znudzić już po trzecim razie, a już szczególnie kiedy autor używa wielokrotnie tych samych fraz i wyrażeń. Dodatkowo wszyscy ci mordercy: zarówno Tucholin, Knychała, jak i Pękalski działali mniej więcej w podobnym czasie, więc siłą rzeczy ich historie miały wspólne punkty. Pewnym urozmaiceniem były tutaj jeszcze załączone zdjęcia, ale choć skany portretów pamięciowych Tucholina mogły zainteresować czytelników, to zdjęcia drogi, na której zamordowano jakąś kobietę, już mniej. Wójcik nie stronił również od wydawani opinii o milicji. Często powtarzał, że była zbyt zajęta polityką, by łapać seryjnego mordercę. Nawet jeśli to prawda, takie wydawanie sądów i narzucanie własnych poglądów zawsze mnie lekko irytuje.

Co ciekawe wszyscy wydawcy używają mniej więcej tych samych haseł do promowania swoich książek: najbardziej krwawy polski seryjny morderca, największa zagadka kryminalistyki. Czy Pękalski, który przyznał się do 67 morderstw, jest bardziej krwawy niż Tucholin, który dopuścił się 9? Trudno to ocenić, bo każde morderstwo jest makabryczne. W każdym razie to kolejny dowód, że jeśli przeczytało się już kilka książek o tej tematyce, kolejne mogą robić mniejsze wrażenie.

Generalnie książka jest poprawna. Może oceniłabym ją lepiej, gdyby była trochę krótsza i gdybym przeczytała ją przed innymi. Póki co Bestia Magdy Omilianowicz pozostaje dla mnie najlepszym tytułem w tym temacie – jest krótko i na temat, książka robi wrażenie, ale nie przynudza. Niemniej jednak nie odradzam wam Skorpiona. Jeśli interesuje was ta tematyka, jak najbardziej możecie po tę pozycję sięgnąć.

Paweł Tuchlin to polski seryjny morderca, działający w okolicach Gdańska w latach 1975–1983. Milicja nadała mu pseudonim Skorpion. Tucholin pozbawił życia 9 kobiet i usiłował zabić 11 kolejnych, nie do wszystkiego się przyznał, ale udowodniono mu wystarczająco wiele, by zawisnął.

Ostatnio zauważyłam swego rodzaju modę na reportaże o polskich seryjnych mordercach. Sama...