CZAS NA CZAS
Koncepcja podróży w czasie to niemowlak wśród idei: liczy sobie zaledwie sto lat. Od starożytności ludzie koncentrowali się na życiu doczesnym (ewentualnie pozagrobowym). Zdarzały się sporadyczne wycieczki, jak hinduistyczny poemat epicki „Mahabharata” czy Paryż przyszłości z powieści Merciera (1771 rok), ale to raczej wyjątki potwierdzające regułę.

Na przyszłość nie zwracano uwagi, dopóki H.G. Wells nie wpadł na pomysł połączenia słów „podróż” i „czas”. Wówczas to ludzie zyskali poczucie przyszłości jako hipotetycznego miejsca, innego od tego, co było przedtem. Inaczej mówiąc, przekroczyli próg świadomości czasu. Przyczyniła się do tego w znacznej mierze rewolucja przemysłowa, która dokonała tak ogromnych przemian, że powrót do przeszłości po raz pierwszy przestał być możliwy. Został nam tylko jeden kierunek – przyszłość. Czy tego chcemy, czy nie, wszyscy dziś jesteśmy futurystami.
Opisując krótkie, acz burzliwe dzieje podróży w czasie, James Gleick w pasjonujący sposób przedstawia zawiłe koncepcje fizyków i filozofów oraz fantastyczne pomysły pisarzy i reżyserów filmowych.
(...)
Po co nam podróże w czasie? James Gleick odpowiada krótko: aby uniknąć śmierci. W dawnych czasach byliśmy dość dobrze zakumplowani ze śmiercią, pogodzeni z nieuniknionym. Często pociechą była nam wiara w rajskie życie. Pamiętaliśmy o śmierci: memento mori i tak dalej, co nie znaczy, że nasza śmiertelność nas nie uwierała. Dziś jednak coraz trudniej nam śmierć zaakceptować: unikamy jej jak ognia, wypieramy ją z myśli i usuwamy z naszego widoku. Nie godzimy się na to, co jest przecież ostatecznym przeznaczeniem każdego człowieka. Czy na pewno ostatecznym? – pytamy. Zhardzieliśmy, nie wierzymy w życie po śmierci, pragniemy nieśmiertelności. Czyż nie to właśnie pragnienie stoi za podróżami w czasie?
(...)
„Podróże w czasie” Jamesa Gleicka to rzecz wyborna. Gleick uświadamia nam, że człowiek od zawsze posiadał zdolność podróżowania w czasie: w swojej wyobraźni, we śnie, w opowieściach. Dziś próbujemy niezdarnie utrwalić swój ślad za pomocą kapsuł czasu, wysyłając “nasze wytwory kulturowe i duperele w przeszłość z prędkością ślimaka” i usiłując zatrzymać zegar. Rozważamy podróże w czasie za pomocą hibernacji. Nie wystarcza nam podróżujący umysł, pragniemy ocalić nasze ciała.

“Wieczność nie jest dla nas, śmiertelnych. Możemy do niej aspirować, możemy ją sobie wyobrażać, ale nie możemy jej mieć”.

Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/04/19/czas-na-czas/

CZAS NA CZAS
Koncepcja podróży w czasie to niemowlak wśród idei: liczy sobie zaledwie sto lat. Od starożytności ludzie koncentrowali się na życiu doczesnym (ewentualnie pozagrobowym). Zdarzały się sporadyczne wycieczki, jak hinduistyczny poemat epicki „Mahabharata” czy Paryż przyszłości z powieści Merciera (1771 rok), ale to raczej wyjątki potwierdzające regułę.

Na...