Literatura faktu jest gatunkiem, po który sięgam, gdy jestem w odpowiednim nastroju na takie lektury. Reportaże mnie fascynują, ale zazwyczaj nie utrzymują tego napięcia, które tak sobie cenię w lekturach. Tutaj zostałam nieco zaskoczona, Joakim Palmkvist momentami dobrze sobie poradził z budowaniem napięcia. Były chwili, w których moje serce przyśpieszało, a oczy z większą intensywnością wpatrywały się w treść. Zauważam i doceniam takie smaczki, które pozostawiają nam autorzy przedstawiając w ten sposób suche fakty.



„Na tropie mordercy” rozprawia o historii, o której tak naprawdę nigdy nie słyszałam. Przed zabraniem się do książki, postanowiłam poszperać trochę w Internecie. Znalazłam trochę informacji na temat tej sprawy i moje zainteresowanie tą książką jeszcze bardziej wzrosło. Joakim Palmkvista przedstawia ten incydent i powiązane z nim kwestie w interesujący sposób. Opisy są plastyczne i obrazowe, w żadnym stopniu nie przytłaczają. Z lektury można wyciągnąć wiele informacji dotyczących systemu prowadzenia śledztwa w Szwecji. Treść pochłania się w błyskawicznym tempie. Całość niesamowicie wciąga, z trudem odrywałam się od lektury. W dużej mierze przyczynia się do tego pióro autora, który jako dziennikarz potrafi zaczarować czytelnika. Jeżeli kogoś kręcą takie tematy, to ta pozycja jak najbardziej powinna przypaść mu do gustu.

Literatura faktu jest gatunkiem, po który sięgam, gdy jestem w odpowiednim nastroju na takie lektury. Reportaże mnie fascynują, ale zazwyczaj nie utrzymują tego napięcia, które tak sobie cenię w lekturach. Tutaj zostałam nieco zaskoczona, Joakim Palmkvist momentami dobrze sobie poradził z budowaniem napięcia. Były chwili, w których moje serce przyśpieszało, a oczy z większą...