Często ilość zabija jakość. I uważam, że taka sytuacja nastąpiła w „Krawędzi wieczności”. To mogłaby być naprawdę genialna powieść, ale została rozwleczona i przeciągnięta do granic. Momentami wręcz czytanie jej męczyło.

Historia sama w sobie jest bogata w wydarzenia. Akcja toczy się od 1961 do 2008 roku i obejmuje tak wiele wątków, postaci i miejsc, że siłą rzeczy musiało z tego powstać opasłe tomisko. Ale w przeciwieństwie do dwóch pierwszych tomów w „Krawędzi wieczności” ogromna część to zwyczajne wodolejstwo, które nużyło zamiast ciekawić, a kolejne fragmenty, w których autor opisywał w co kto był ubrany, jaką miał fryzurę i co jadł doprowadzały mnie wręcz do szału.

Kolejnym minusem była forma. Dwa pierwsze tomy to były rzetelne powieści. Tom trzeci sprawiał wrażenie jakiegoś fabularyzowanego kalendarium. Tak jakby autor wziął kronikę wydarzeń powojennych i przy kilku znaczących datach/postaciach podoczepiał trochę fabuły.

No i postaci – w tej części brakuje mi w nich zadziornego pazura, charyzmy, wdzięku. Są albo płaskie, albo stonowane, nie ma właściwie nikogo o przebojowości, uroku czy charyzmie Ethel, Maud czy nawet takiego Fitz’a. A szkoda….

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii. Dopiero po jej przeczytaniu doceniłem jak rewelacyjnymi były poprzednie w porównaniu do tej.

Czy polecam? Dobre pytanie. Gdyby to była niezależna powieść to zdecydowanie nie. Ale jako zakończenie pewnej sagi społeczno – obyczajowej to raczej należałoby je poznać. Nawet jeśli tak potężnie rozczarowuje…

Często ilość zabija jakość. I uważam, że taka sytuacja nastąpiła w „Krawędzi wieczności”. To mogłaby być naprawdę genialna powieść, ale została rozwleczona i przeciągnięta do granic. Momentami wręcz czytanie jej męczyło.

Historia sama w sobie jest bogata w wydarzenia. Akcja toczy się od 1961 do 2008 roku i obejmuje tak wiele wątków, postaci i miejsc, że siłą rzeczy musiało...