Ona mogłaby mnie uczyć, jak śnić o prawdziwej miłości. Zaprowadziłaby do krainy, gdzie kocha się wszystkimi zmysłami. Nauczyłaby smakowania najpiękniejszego uczucia, jakie kiedykolwiek istniało w historii ludzkich uniesień. Przekonałaby mój umysł, że to, czego tak bardzo czasem pragnę, jest na wyciągnięcie ręki w ezoterycznym, nie zawsze realnym otoczeniu. Być może udałoby się jej stworzyć dla mnie namiastkę czegoś wyższego, jakąś protezę ziemskiej miłości, która tak często bywa zawodna. Dlatego z wielką intensywnością chłonę poezję Haliny Poświatowskiej starając się, jak ona sama, spalać w nadmiarze uczuć wylewających się poza leżący przed moimi oczami zbiór wierszy. To takie miłe uczucie, wpiąć swój świat gdzieś wysoko w chmury marzeń i zostawić z boku ziemskie ciało. Potraktować je chociaż na chwilę jako zbędny balast, trzymający moje istnienie w okolicy przyziemnego życia. Zapewniam Was, te wiersze pozwalają na opuszczenie teraźniejszości podczas długich, zimowych wieczorów.

Wiersze Haliny Poświatowskiej są przylądkiem wszelakiej nadziei. To nadzieja na wydobycie z nich wielkiej czułości, która byłaby zdolna do wyleczenia otwartych ran życia. Bo poezja tej polskiej poetki potrafi swym tęsknym wołaniem rozproszyć smutne cienie. Swoim szukaniem miłości jest w stanie zaprzęgnąć wiarę i pocieszenie do odrzucenia samotności. Jej słowa lekko drażnią nadmiarem odcieni egzaltacji a jednocześnie łagodzą tkliwym zapachem rozkołysanych zmysłów. Z pewnością Poświatowska dobrze wie, co oznacza miłość. Na kilkuset stronach wydania, prawdopodobnie uwzględniającego wszystkie napisane przez nią wiersze, łatwo wyczuć to szczęście z możliwości tak pełnego odczuwania pojęć, których istnienie dla pozostałych ludzi może być słabo wyczuwalne. Zgodzę się z nią, że miłość wzmaga rytm serca, rozdrażniona może boleśnie zranić a odrzucona doprowadzić do nienawiści. Jednak kto jej nie spróbuje, ten nie wie co traci.

Ta liryka to nie tylko górnolotnie wypowiedziane zdania o miłości. To również prawda o śmierci wspominanej wielokrotnie przez Poświatowską. I skoro pozytywne uczucia potrafią na kartach tego zbioru pięknie zalśnić, to tak samo od śmierci wionie chłodem a nawet uderza bólem. Dla niektórych ta mieszanka, mdląca i słodka może się wydać nieco niewygodna. Jednak w ogólnym rozrachunku takie zestawienie wydaje się bardzo interesujące. Czytając tę poezję zastanawiałem się, gdzie kończy się pamięć a zaczyna rzeczywistość. Oczywiście lewitowanie pomiędzy wspomnieniem a współczesnością nie stwarzało dla mnie żadnych problemów. Wręcz przeciwnie, czułem się świetnie w momentami zawieszonych w próżni odczuciach Haliny Poświatowskiej.

Niech żyją zmysły. Te smutne i weselsze. Nawet jeśli mi ktoś powie, że wiersze Poświatowskiej obiecują niebo a wiodą do piekła to i tak wolę być świadkiem zabijania miłości na tysiące sposobów. Bo wiem, że po każdej jej śmierci, wspaniałe uczucie odrodzi się ponownie a najlepszą tego wyrazicielką jest właśnie poetka, której poświęciłem ostatni tydzień swojego życia. I pewnie jeszcze wielokrotnie się przekonam, powracając do tego typu poezji, że niespełnione nie zawsze musi oznaczać niezrealizowanego.

Ona mogłaby mnie uczyć, jak śnić o prawdziwej miłości. Zaprowadziłaby do krainy, gdzie kocha się wszystkimi zmysłami. Nauczyłaby smakowania najpiękniejszego uczucia, jakie kiedykolwiek istniało w historii ludzkich uniesień. Przekonałaby mój umysł, że to, czego tak bardzo czasem pragnę, jest na wyciągnięcie ręki w ezoterycznym, nie zawsze realnym otoczeniu. Być może udałoby...